Cumhurbaşkanı cambazlık için fazla yaşlı...

Abdullah Gül gerek geçmişi gerekse şu anki AKP'yle olan ilişkileri sebebiyle hiçbir zaman Atatürk'ün o yüce makamına yaraşır bir isim olmadı.

Seçilecek olan Cumhurbaşkanı elbette herkesi kapsardı ama Bekir Çoşkun'un da dediği gibi aslında Cumhuriyet'çi kitlenin Cumhurbaşkanı olmadı, olamazdı da.

Ona saygı bekleyenler kendi yanlı gazetelerinde Ahmet Necdet Sezer'e edilen onca ağır sözü görmezden gelmeyi seçmişti, amaçları saygı değildi çünkü, sadece kendi fikirlerini dikte etmekte, başardılarda.

Biz, en başından beri böyle bir görev için uygun kişi olmadığını anlattık, gerçeği değiştiremeyecektik biliyorduk ama yine de yılmadık.

Bazı liberallerin eski gömlekler çoktan çıktı diye ikna çabaları sürse de herkesin içinde bir ''acaba'' sorusu vardı, acaba neler olacaktı?

Kafalardaki karanlık düşünceler bir bir ortaya çıkacak mıydı?

Belki bir süre gizlendi, her şey saklandı aman ceylanı ürkütmeyelim misali sessizliğe gömülüydü Çankaya.

Son türban tartışamalarında da sessizdi.

Yasa tasarısı önüne geldiğinde de bekledi Abdullah Gül.

Bekledi...

Bekledi...

Bir kesim AKP'yle araları mı açıldı yoksa diye kendince iyi niyetlerini göstermek istese de işin gerçeği çok sonra ortaya çıktı.

Türk ordusu büyük bir görev için harekata geçmiş saldırılara başlamışken, binlerce ailenin yüreği korku içinde çarparken onaylandı yasa.

Böylesine diken üstünde oturulan bir günde.

Tesadüf mü?

Aman dikkatler dağılmışken halledelim şu işi gibi bir hinlik o makama yakışır mı?

Abdullah Gül bu yasayı onaylamakla bizim kafamızdakinden daha vasat bir portre çizdi.

Hem Cumhuriyet değerlerini hiçe sayan birisi olmakla kalmadı aslında orada canları pahasına savaşan askerleri de hiçe saydığını gösterdi.

Türban daha önemliydi.

Bu ülkenin değerlerini benimsemeyenlerin yönetildiği bir ülkede böylesi bir durum da sürpriz olmadı.

Yine de soralım, kendi oğlu savaşıyor olsaydı onaylanır mıydı yasa?