Çünkü Tanrı sadisttir!

Bir iğne deliğinin bu denli büyüyüp yutacağını evreni, tahmin etmezdin değil mi?
Sonra karanlığa lafım geçmez diye çemkirdi insanoğlu.
Hep şikâyet! Şikâyet… Hep…
Oysa gözün alışınca gerçekten sevebilirsin onu…
Beğenmediğin her yönünü gölgede bırakarak…
Çünkü ‘kusursuz’ bir şey yoktur…
Çünkü asıl ‘kusur’ beyninde…
Kusuruma bakma,
Kendimle çeliştim belki de.
Ama bana soracak olursan,
Bir kere alıştığında,
Bir kere yapıştığında damağına o baharat,
Su içmeye bile kıyamıyorsun.
 
Boğazın yanıyor!
Nefesin…
Ateş soluyorsun,
Alev kusuyorsun…
Yalnızca burnunun ucunu aydınlatabiliyorsun…
Ah bu ne çarpık bir dünya.
Sevmek, bahşedilen en güzel işkence…
Çünkü tanrı, sadisttir!