Çürük elma

Hayat, sabahın erken saatlerinde başlayan bir okul hissi veriyor bugünlerde.

Gitmeme gibi bir lüksünün olmadığı, yersiz yurtsuz bir okul burası.

Uyabileceğin bir ders programının olmadığı, hangi saatte ne öğreneceğini kestiremediğin bir yer.

Her an 'ben dersimi aldım' dedirtebilecek ama asla bu kadarıyla yetinmeyecek bir okul.

Anlayacağınız 'ben oldum' deyip asla düşemeyecek birer elmayız dalımızda.

Rüzgar sert sert esse de, dallarımız bizi oradan oraya savursa da doğal yolla kopup düşeceğimiz o ana kadar girmediğimiz bir renk hep kalacak.

O son nefese kadar her sabah dersleri seçesimiz, kredileri ona göre tüketesimiz gelecek de sınırsız krediye sahip olduğumuzu hep unutacağız.

Kredilerimi bugün aynı dersi ikinci kere almak için harcadım.

"Sınavını tek seferde geçerim. Bunlara bakmaya gerek yok, zaten bir daha çıkmaz" dediğim ne varsa çıktı karşıma.

Çıkan aynı soruydu, gittiğim yolları değiştirdim. Ama vardığım sonuç hep aynıydı.

Bugün de genel algının normal karşılayabildiği iki kere ikiyi dört yapamadım.

Bugün de kendimle savaştım ve içimden çıkamadım.

Bugün de hayatıma topladığım tüm insanları verdikleri güvenle çarpıp verdiğim değere böldüm.Sonuç ne çıktı biliyor musunuz?

"Bu son!" derken gözyaşlarını öfkesine bağlamış bir surat,çatlamış bir elma.

Bugün içten içe çatladığımı hissediyorum.

Bugün güvenimle birlikte sabrım da çatlaklarımdan akıyor.

Ne zaman doğrularımı gerçeklere değişsem içim kararır benim.

Bugün sustukça içim daha çok çürüyecek biliyorum.

Bilsem de susuyorum...