ÇYK/A-26 İlk Rakı 7/7

İlhan tekrar salona döndüğünde Efe İsmail ile Zeynep kadın hala tek kelime dahi etmemişlerdi. Konuşmuyorlardı fakat kendi içlerinde amansız bir savaş veriyorlardı, kendi nefislerine karşı kendi değerlerine göre, düşünceleri ile savunma hattı oluşturuyorlardı. İkisi de farklı nedenlerle yapıyorlardı, hem de birbirlerinden habersiz.

İlhan salona girdiğinde sessizlik devam ediyordu. Hatta koltuklarda oturuş şekilleri bile değişmemişti. Herkes bakışlarını yere dikmiş halının desenlerine ilgisiz bir şekilde bakıyorlardı. İlhan’ın kapıyı kapatması üzerine başlarını kaldırarak baktılar. Bakışları İlhan’ı oturduğu koltuğa kadar takip etti. Zeynep kadının gözleri İlhan’ın üstündeyken aklına Elvan kız geldi. Kendi kendine “bir gün kızla bir konuşayım” diye geçirdi. “Bakalım İlhan’ım için ne düşünüyor, nişanlısı ile aralarında bir şey geçmiş mi, eli eline değmiş mi”diye aklından geçirdi. Sonra da içinde düşündüğünün bir kısmını dışa vurdu;

--Bakalım Elvan İlhan’ım için ne düşünüyor, nişanlısı ile aralarında bir şey geçmiş mi, eli eline değmiş midedi.

Ama kimse bir şey anlamadı. Zeynep kadın kendi düşündüklerini söyleyerek oğlan anası olarak içindeki kaygıları da dile getirmiş oldu. İlhan ne Efe İsmail’in ne de annesi Zeynep kadının ne düşündüklerini bilmediğinden kendi kafasındaki fikirleri açıklamak ihtiyacını hissetti.

--Ana Elvan beni seviyor ama babası nişanı atıp bana veremez diye de umutsuzluktan beni uzaklaştırmaya çalışıyor dedi. Hani şeker isteyen çocuğun isteğini almayan anasının “şeker kaka, pis” demesi ile çocuğun da “şeker kaka, pis” demesi gibi. Ana sen bir konuş da Elvan senin bizim yanımızda olduğunu bilsin. Zeynep kadın da oğluna,

--Oğlum, İlhan’ım ben her daim senin yanındayım, başka türlü olamaz zaten dedi. Ben en kısa zamanda onunla konuşurum, ama önce başka bir yerde görüp konuşmak lazım dedi. Yalnız bir şey söyleyecem, bu iş olur, siz yarın evlenirsiniz de ilk yapacağınız şey de beni yanınızdan kovmak olur sen de bunu bir yere yaz dedi.

--Ana amma yaptın ha dedi, ben hiç seni atar mıyım? Sen benim başımın tacısın. Hem seni istemeyen kadını ben hiç istemem. Hem yarın onlar da ana olacaklar. O zaman anlarlar dedi.

--Oğul sen böyle söylüyon da eskilerin dediği gibi “yarın koynuna çıplak şeytan girdi mi ne anan gelir aklına ne de atan gelir,”derlerdi. Sen de ne doğurup büyüttüğümüz kalır geride ne de çektiğimiz emek kalır, hepsini unutursun.

--O da ne demek oluyor ana dedi, ne dedin şeytan mı?

--Oğlum bizim genç kızlığımızda söyledikleri bir şey, oğlan analarının korkulu rüyasıdır. Aldığı gelin kız oğlanın koynuna girip aklını çeler diye çıplak şeytan derlerdi gelinlere. Şimdi de diyorlar mı bilmem ama gene de aynı korku her zaman vardır. Gelin kaynana kavgası da bundan mı çıkıyor orasını bilmem ama düğüne kadar ”kızım, Ana” olanlar düğünden sonra birden bire “Gelin ile Kaynana” oluverir.

--Yok ana öyle şey olmaz, sen hiç merak etme. Ben seni unutmam, bak Çatal Yürek Nusret bile unutmamış da vasiyetinde bile anama bakın demiş. Zavallı kadın da bak koleradan ölmüş gitmiş. Belki de zor durumda ölmüştür, kızı damadı baktı mı bakmadı mı belli değil. Eğer Nusret abinin kız kardeşini görürsem soracam. Benim de içime dert oldu.

--Yarın beraber gidelim de mahkeme kâtibine rica edelim de Selahattin karısı Esmehan’ı ifade vermeye getirince onlara söylesin. Biz hepimiz bir araya gelip bir konuşsak iyi olur diyelim.

--Evet zaten duruşmadan sonra kocası da söylemişti gelip görmek istiyor diye. Gelsin görsün ağasının yerini. Belki de gönlü selamete erer.

Çaylarını içerken de aynı konuları konuştular. İşleri hızlandırarak mümkünse yılbaşından önce kahvehanenin açılış ruhsatını almak istiyorlardı. Belki de yeni yılda ruhsat şartları ve masrafı değişebilirdi. Çaylarını içtikten sonra Efe İsmail müsaade isteyerek evine gitti. İlhan ile Zeynep kadın da kendi odalarında yataklarına yatarak gözlerini tavana dikip düşlerini gördüler.