Daha 17... (II. bölüm) 2012 Haziran (Can..)

http://blog.milliyet.com.tr/daha-17--i-bolum--parfum-ve-sumuklu-eldivenler/Blog/?BlogNo=367093

Daha 17... (II. bölüm) 

2012 Haziran (CAN...)  

Sanmıstım ki, ölürüz

Hayat devam etti değil mi?

Bizden önce, biz varken de...

Olduğu gibi...

Can; Otuz beş oldum bak, o zaman ki on yedi (buçuk) yaşım gibi bir on yedi(buçuk)  daha devirmişim. Ben çarpı iki, eşittir otuz beş. 

Okulun ikinci yılında ev yerine babamların iş yerinin misafirhanesine taşınmıştım. Ev hayatı zordu, kızların kimi erkek arkadaşı ile ayrı eve çıkmış, kimi de devlet yurduna geri dönmüştü. Dayımların tayini çıkmıştı. Senle aramızdaki ilişkiyi öğrendiğinde bana kızdı ve küstü ve hala konuşmuyoruz 

Sen o gün, o direksiyonu kırarken ikimiz ele ele bir boyuttan başka bir boyuta atladık, hapsolduk.Tam on yedi yıldır çıkmıyoruz. İkimizi de acıtıyor, etimizden her gün bir parça kopuyor.

Anam, babam, kardeşim, arkadaşım, sevgilim, yoldaşım, hayat arkadaşım olmuştun. CAN'ım, Can'ımın içi, ezberim, aldığım her soluk, attığım her adım, Gözyaşım, tebessümüm, kutsalım, mahremim, gizemim, hazinem, en değerlim...

Gözümü sende açtığım, sadakatım, ilk'im, tek'im.. Yanında büyüdüğüm, sen gibi olmayı, sen gibi düşünmeyi öğrendiğim... Sanki evrende ikimiz vardık, sanki Erzurum bizimdi... 

Gün bitimlerinde beni almanı bekleyemez sana koşardım. Ben koltukata oturur sen dizime uzanırdın. Saçlarını okşardım, anlatırdım, bir elinle şevkatle yüzümü sarmalar gözlerin kapalı dinlerdin, konusurdum, konusurdum, konuşurdum. Bir de bakmışım uyumuşsun, seni izlerdim, seni koklar içime çekerdim.

Kıskanırdım, işe aldığın sekreterinden, yanına girip çıkan hastana dek tek tek ifadeni alırdım. Kıskanırdın. İsterdin ki, okula gideyim, sonra yanında olayım. Sınav zamanı ders calışayım ama iki saatleğine de olsa göresin. Kıskanırdın, en yakınından bile... Tatillerde beni tek emanet ettiğin yer ailemdi. İsterdin ki, yanlzıca onların yanına gideyim. Annem, babam yanımda iken için rahat ederdi.

Bir keresinde, hafta sonu sınavım var demişim

Cep telefonum kapalıymış

Misafihaneyi aramışsın yok demişler

O gün, arkadaşımın bir yakınını karşılamak için terminalde idim, aynı zamanda projemi de yanımda götürüp ders çalışıyordum. Baktım ki şarjım bitmiş, arkadaşımın telefonundan seni aradım, özledim sesini duyayım diye, Can benim çirkin ördek yavrun der demez, telefonu yüzüme kapattın, terminale geldin, kimseye selam vermeden kolumdan alıp arabaya götürdün.Hani ders çalışacaktın,kim bunlar, telefonun neden kapalı, ağlıyordum, öyle gururuma dokunmuştu ki o hareketin arabanın kapısını açıp atlasam mı diye düşündüm bir ara. Beni misafirhaneye bıraktın, saat akşam yedi oldu, yat uyu dinlen yarın görüşürüz dedin. Öyle karışık olmuştum ki, arabanda projelerimi unutmuşum. Onları görünce yüreğinin cızz ettiğini anlattın. Dedin ki, senden haberim olmalı... Ne büyük bir değer, ne büyük kutsallıkmış sevgiye dair yaptığımız kavgalar... Endişelenmek ne kadar güzelmiş.

Oysa kelebeğin ömrü, bir gündü... 

Şimdi bunu okuyanlar der ki, kesin bunlar evlendi... Hayır, hiç de öyle olmadı(tebessüm) ben çok kırıldım, çok incindim... Can çok üzmüştü beni... Hani herhangi birine kırılmakla, gerçekten değer verdiğin birine kırılmak arasında dağlar kadar fark var... Çok sevdim, çok sevdik, gözlerimize indi sevdamız kırıldım ya, başka tarifi yok bunun. Mezun olup da ailemin yanına gelişim, sanki nefes almaktı. Yeni bir hayat, iş, yeni dostluklar, basarılar... Ama kimseler bilmedi Can'ı. Anlatsam da anlamazlardı ki... Ortama göre yaşamaya devam ettim... Görüşmüyor muyduk, görüşüyorduk elbet... Yılda birkaç kez, işlerimizden fırsat bulduğumuz zamanlar da üç dört günlüğüne birbirimize kosuyorduk... Can her gelişinde bende ki değişimin farkında idi. On yedi yaşında ergen idim tanışıtığımızda, gözlerinin önünde büyümüştüm, hatta boyum uzamıştı, yirmi bir, yirmi dört derken ipek böceği kozasından çıkıp kelebeğe dönüşüyordum. Oysa kelebeğin ömrü, bir gündü...

DEVAM EDECEK...