Daha Vakit Varken

Kendini gezdirip durma
Duygularının ayazında
Seni zayıf bulduğunda
Söküp alır kötü zaman
Özenle çiçeklenen baharını
Kışın borasını üstüne salıp
Ferini örter yüzünün
Sen kendin kur ki mevsimini
Sürsün gitsin o taze güzelliğin

Can evini yıktırma sakın fitneye
Yokluğa ve kötü yazgıya
Umulmaz dertleri üstüne salıp
Yarı yolda bırakır seni
Sen savurup harcamadan ömrünü
Gözünü gönlünü uyandır da
Hurdaya çıkmayacak ayaydın
Yağız bir aşk ara kendine
Yansa da küle dönmeyen
Ne güzel ateşler var insanda

Güçlü ve hünerli ol
Yaşını bilginle süsleyip
Özünü kirden arındır da
Günâha tenezzül etmeden
Hayatı emzirip büyüten
Çağların memesine daya ağzını
Ve bugünü aşan sanatınla
İnsan olmanın zevkine varıp
Öyle bir elbise giydir ki ruhuna
İmrenilsin o ipeksi benliğinden

Yalan hüküm sürse de bilgiçlikle
Sen haram ekmeğe el sürme
Zerrelerin uyumunu görmeden
Bütüne kucak açma
Bırak kavgasını sürdürsün kötüler
Sen dost kapını açık tut da
İyilik sana misafir geldiğinde
Sen güzelliğini coştur onda

Haydi,yola çık şimdi,kuşan zırhını!
Eğerini vur duygularının atına
Sömürülmeden varlığın
O canım aydınlıkta
Kışın cenginden kurtar da kendini
Daha vakit varken
Ömrünü yetiştir baharın o tatlı özüne