Daima Kuyruğu dik tutmak.

  Dün gece aklıma takıldı , ben de bugünkü yazımda bu konuyu paylaşmak istedim

  Çevremdeki kişileri inceliyorum çoğu kere. Bazı kişiler çok mağdur ve zavallı gözüküyor gözüme. Buna karşılık bazı kişiler de çok güçlü ve zengin duruyorlar. Çok sağlıklı, hiç yıkılmaz gibiler. Diğer ezik olanlar ise  sağlıksız, sanki üflesen yıkılacak durumdalar.

  Bu kişileri yakından tanıyıp incelediğimde ezik , sağlıksız ve fakir gözükenlerin aslında o kadarr fakir ve sağlıksız , buna karşın güçlü ve zengin görünenlerin de göründükleri kadar sağlıklı ve zengin olmadıklarını fark ediyorum.

 Neydi sorun, neden bazı kişiler aslında o kadar fakir ve hasta değilken sanki eziklik elbisesi giymiş gibi hep hasta olduklarından , hep parasız olduklarından bahs ediyorlardı. Zengin görünenlerin ise maddi sorunları olduğunu fakat kimseye fark ettirmediklerini, hastalıklarını anlatmadıklarını, eskilerin deyimi ile daima kuyruğu dik tutmaya çalıştıklarını anladım.

  Eskiler Kol kırılır yen içinde kalır, Kan kusmak kızılcık şerbeti içtim demek  gibi özlü sözlerle bizlere maddi sorunlarımızı , hastalıklarımızı, ailevi sorunlarımızı pek açık etmememizi öğütlemişlerdi yetiştirirken.

 Hep dik durmak, ne kadar güçsüz olursak olalım hep güçlü gözükmek gerektiğini vurgulamıştı büyüklerimiz.

 Neden bazı insanlar hep zavallı gözükmeyi seçiyordu.Sanırım onlara büyükleri bu öğütleri vermemişti. yetişirlerken.

 Yoksa insanlar doğarken güçlü veya mağdur olarak ayrı ayrı mı doğuyordu.Güçlüler ne kadar sıkıntı içinde olurlarsa olsunlar hep bir kale gibi güçlü. mağdurlar ise ne kadar zengin sağlıklı olurlarsa olsunlar hep ezik ve hasta gözüküyorlardı ilerleyen yaşamlarında.

  Ben düşündüm hangisi gibi olmak isterdim.Sanırım ne kadar zorluk içinde olursam olayım hep bir kale gibi güçlü ve mağrur durmayı seçerdim. Zira insanların bana acıması hiç hoşuma gitmezdi. 

 Yazıma eklediğim heykel gibi mağrur ve yıkılmaz durmak isterdim.