Dalgıç Çanından Sualtı Evine

Bir çeşit örümcek vardır, suya dalarken ayaklarının ucunda küçücük hava kabarcıkları taşır. Bunları bir çakıl taşının oyuğuna bırakır ve böylece suyun içerisindeyken, irice bir hava kabarcığında yaşar.

İnsanoğlu da, tıpkı bu örümcek gibi, suyun altında çalışmak için içerisine hava hapsedilmiş bir çandan yararlanır. Hava sadece üst kısımdan kaçabileceği için bu çanın alt tarafı açık bırakılır. Gemiye bağlı bir kablo bu çanı dibe indirir veya yukarı çeker. Bu sistem Antik Çağ' dan beri bilinmektedir ve geçmişte bu şekilde birçok dalış denemesi yapıldığı belgelerle sabittir. Bu arada Büyük İskender' in, içerisi hava dolu bir çanla deniz dibine indiği de ayrıca rivayet edilmektedir.

Çanın içerisinde kalan hava nefes almayı sağlar. Lakin çan derine indikçe suyun basıncı artar! On metre derinde, içerideki hava, çanın hacminin yarısına eşit bir hacme sahiptir ve dalgıçlar ayakları suyun içerisinde çalışırlar. Bu kadarlık basınç çanın içerisinde olanları rahatsız etmez. Kulakların ağrımaması için arada sırada yutkunmak yeterlidir.

Basınç çanın içerisinde ve dışarısında aynı olduğundan bu aracın çok dayanıklı bir maddeden yapılmış olması gerekmez.

Çanın içerisinde bulunan havadaki oksijen nefes alma sebebiyle çabuk tükeneceğinden bir hortum aracılığıyla yukarıdan basınçlı hava yollayarak, pis hava değiştirilebilir. Kirli hava, vanalardan çanın dışına atılır. Bu dalgıç çanları, denizde köprü ayağı atan ya da deniz feneri yapan işçiler tarafından kullanılır.

Çanın indirildiği derinlik arttıkça içerisindeki havanın basıncı da çoğalır. Bir noktadan sonra bu basınç insan için çok tehlikeli olur. Bu durumda, içerisindeki hava basıncı su yüzündeki basınca eşit olan ve her yanı kapalı "sualtı evleri" nden yararlanılır. Bu evlerden dışarı çıkış, içi basınçlı hava dolu bir çeşit bölme sistemiyle gerçekleşir ve dalgıçlar, denizin altında hava tüpleri sayesinde serbest dalış yaparak işlerini görürler. Ancak bu evlerin içerisine girerken, basınç basamaklarına uymaları gerekir.