Darısı başınıza.

Ya dazlak olacaksın yada saç uzatacaksın. Ortası yok benim için.
Her halükarda kuaför gerektirmeyen durumlar yani!
Çünkü bıktım yıllardır tek kalıp bir yaşam sürmekten.
Takım elbise, gömlek, kravat yetmezmiş gibi, neydi o öyle alburus traşlar! Tıpkı bayram bebeleri gibi.
Sabahın köründe yola düşmeler falan!
Eve dönüşler ise en mutlu anları olmaktaydı insanın.
Çıkış kapısında kravatımı sökmeye çalışırken, az kalsın boğulma tehlikesi geçirdiğim anlar olmadı değil!

Hatta avucumun içinde toparlayarak en yakın çatıya fırlatmak istediğim anlar!

Sanki okul çıkışı kravatını çantasına tepiştiren öğrenci gibiydim!

Kendimi özel kıyafet giymek zorunda olan postacılara benzetirdim çünkü!

Kot pantolonlarım ve tişörtlerimin gıcır gıcır olmasına hüzünlenirdim!

Onları paralayacağım günleri görebilecek miydim sahi?

En çokta sabahları birkaç fırt çekip yarım bıraktığım çay bardağımla vedalaşmak zor gelirdi!

Hergün öğleye kadar uyumak özgürlüğünü yaşabilecek miydim?..

Aceleden ocağın altını fazla açıp yumurtayı çatlatmayacaktım o zaman!

Gazetemi son sayfasına, son noktasına kadar okuyabilecektim ince belli bir bardak çay eşliğinde.

Ekmeği parçalamayacak, dilimlemeye vaktim olacaktı!

Müdürümün yakın gözlüğünün üzerinden bana ters ters bakarak, bu kaçıncı gecikmen be kardeşim demelerine kızmayacaktım.

Hanımefendilerin çocuklarını kreşe bırakma maceralarını dinlemek zorunda kalmayacaktım!

Daha da önemlisi sanki araba lastiği şişirir gibi parfüm fışkırtmaları gözlerimi yakmıyacaktı artık!

Dört günlük Bayram tatiline bir günü eklemeyen Hükümete kızmayacaktım!

Bundan böyle tatillerimi hiç bir zaman yarıda kesmeyecektim!

Çünkü ben bir Emekliydim artık..

Darısı başınıza..