Davranışlarımız bizi ne kadar yansıtıyor?

Davranış, herkesin kendi yüzünü gösterdiği bir aynadır demiş  Goethe. (1749 yılında doğmuş, Alman hezarfen; edebiyatçı , politikacı , ressam ve doğabilimci.)

Bu sözü tesadüfen okudum ve çok sevdim. Üzerine düşündüm, örnekler geldi gözümün önüne birer birer. Her insan bir kitap der bir başka düşünür ve bana göre davranışlarımız doldurur o kitabı. Fakat biz ne kadar bizi yansıtıyoruz? Önemli olan da bu bence.

İki ihtimal var. Birinci ihtimal; öyle değilizdir, öyleymiş gibi görünürüz. Davranışlarımızla adeta çelişiriz ve Goethe’nin bu söylediği sözü çürütürüz. Mesela:

Mutluyuz, çok mutluyuz.. Hakikaten o kadar mutluyuz ki öyle davranıyoruz. Davranışlarımızı görenler bu çok mutlu yaaa(!) diyor. Diyor çünkü başkasının mutluluğuyla mutsuz, başkasının mutsuzluğuyla mutlu olan insanlarız. Bu tezi ben kendim uydurmuyorum. Kimi dinlesem, kim bana bir şey anlatsa çıkarılan sonuç bu. Ama her şeye inat, öyle'ymiş gibi görünmeden de duramayız. Çünkü; böyle davranmamızın altında yatan şey şudur; “Tahminlerinde yanılıyorsun çünkü ben aslında ......”dır.  Neden böyle davranırız? Bunun nedenlerini saymakla bitiremeyiz. İçsel huzursuzluk, yalnızlık bla bla bla.. (Davranırız diyorum çünkü bu ruh haline bürünmeyen yoktur. Yok yaa niye öyle davranayım ki diyenler güldürmesin beni.)

İkinci ihtimal: Ki bu Goethe’yi haklar. Ve buna ben de katılıyorum. Davranış hakikaten de herkesin kendi yüzünü gösterdiği bir aynadır.

İletişimi kuvvetli, doğal insanların davranışlarını gözümüzün önüne getirelim. Adı üstünde doğaldırlar. Zorlama yoktur. Davranışlardaki o rahatlık, insanlarla kurulan o diyalog sonucu hemen bir sonuca varırız. Ya da tam tersini düşünelim. İçe dönük insanların davranışlarını...

Velhasıl; ben iki ihtimale kıyasla insanların kendi yüzünü davranışlarıyla yansıttığını düşünüyorum.

Dilim döndüğünce sevdiğim bu sözü ve bana hissettirdiklerini yazmaya çalıştım.

Şuan hastanedeyim, çalışıyorum. Arada bölünmeler yaşamadım değil. Anlatım bozukluğum olduysa aff ola. :))

Sevgiler,