Davulcunun ölümü

“Gölgesiyle yürüyen adam” demiştim bir bayram günü davuluyla sokakta dolaşırken yola düşen gölgesini görünce. Adını bilmezdim, ramazanda davul çalarmış, o zamanlar İnebolu’da olmadığım için duymazdım, ancak ramazan sonrasında ilk bayram sabahı sokaklarda davulun sesini duyduğumda kapıya gelmesi beklerdim. Kimi zaman fotoğraflarını çekerdim, kimi zaman videosunu. Bir keresinde merdivenlerde çekim yapmam için davulunu çalmıştı ve ramazan manisini söylemişti. Davuluna Türk bayrağı sarmış, bir de plastik çiçek takmıştı.

24 Ekim 2006 günü yazdığım yazının sonunu okuduğumda kendim de şaşırdım. Sanki içime birşeyler doğmuştu (1):

“Davulcumuz İnebolu’nun korunması gereken değerlerinden biri. Bir bayram sabahı kapıda ahenksiz bir davul sesi ve kötü bir sesle maniler duyduğumuzda korunması gereken değerleri daha iyi anlayacağız.”

Salı günü haberi aldığımda üzüldüm. “Davulcu ölmüş” dediler. Bir gün önce, 13 Ağustos 2007 günü toprağa verilmiş, o gün haberim olmadı. Duysaydım, cenazesine katılmak isterdim. Ölüm haberini alana kadar adını hiç duymamıştım, Erdoğan’mış. Çok da yaşlı değildi. Geçen yıl İnebolu’da Marazın kahvesine çıkarken yolda karşılaşmıştım, çok bitkin görünüyordu, konuşacak durumda değildi, bir selam verip yürümüştü. Zaman zaman sokakta karşılaşırdık, ayakkabı boyacılığı yapardı.

İki ay sonra ramazan bitip de bayram başladığında sokaktan gelecek davul sesinin başka birinden geldiğini bileceğim ve o sesi duyduğumda yıllardır İnebolu’ya güzellik katan bir insanın yokluğunu anımsayacağım. İnebolu’nun ramazan davulcusunu saygı ile anıyorum.

Fotoğraf: 5 Aralık 2002 İnebolu

(1) Gölgesiyle yürüyen adam: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=11071