Dayak yemişti

Dayak yemişti... Yanağı şişmişti... Kolları çürük içindeydi...

-Ahmet abi boşanmak istiyorum ….

Gözlerine bakıyorum . Bu gözler kararlı….siyah zeytin gözlü 20 yaşında Nurcan daha iki sene önce evlendirildi.. ikinci evlililiği. Birinci evliliğinden bir çocuğu var.

- Boşanmak istiyorum. Artık bıktım dayaktan, aşağılanmaktan….ayrıca çocuğumuda dövüyor.

- Tamam sakin ol ….hallolur.

- Ne olur hemen aç davayı , bitsin bu iş.

- Nasıl geçineceksin, ne yapacaksın ?

- Çalışıyorum…ev işlerine temizliğe gidiyorum. Kendi kendimi geçindiririm.

Evet kadınlar böyle oluyor…..kendinden o kadar emin….hayata karşı o kadar yüce….başı dik ve gururlu…ezilmeyecek…..hem kendini hem çocuğunu koruyacak ….hem mutlu olacak….acaba gülecek mi?Gülmek hiç aklından geçmiyor …bunu eminim…gülmek hiç aklından geçmiyor .Tüm düşüncesi sokakta kalmadan karnını doyurmak , kendinin ve çocuğunun karnını doyurmak….bu iki şeyi başarırsa çok mutlu olacak sokakta kalmamak ve karnını doyurmak……

Nurcan ….sen bana güç veriyorsun

Sen dünyaya güç veriyorsun

Kimsenin bundan haberi yok ama ben biliyorum belki tanrı da biliyordur.

Belki…belki…bir gün birileride bilir. Hem bilseler ne olur bilmeseler ne olur . Nurcan kaç sene yaşar ve başına ne gelir

Nurcan güçlü kuvvetli,sağlıklı ve akıllı biri….acaba akıllı mı?

Nurcanın avukata verecek parası varmı? Şimdi vekaletname çıkarmaya gitti vekalet için notere vereceği 10 milyonu varmı acaba?….Nurcan hayata atılıyor, atılırken de ilk yapacağı iş kocasından boşanmak diye olaya bakıyor….kocasından ayrılınca her şey yoluna girecek sanıyor

Hadi bakalım Nurcan

Nurcan vekaletnameyi tam 4 saat sonra getirdi

- Ne oldu geç kaldın?

-……….?

- Paran mı yoktu?

- Evet Pınarbaşına gittim arkadaştan borç aldım geldim vekalet çıkardım.

- Tamam….peki avukat parasını nasıl ödeyeceksin

- Kaç para?

- Hay Allah…kaç para ha…sana 200 milyon olur.

- Tamam…sen davayı aç.p.tesi 100 getiririm sonra gerisini tamamlarım.

- Tamam…hadi güle güle

Nurcan kalktı gene kararlı ve yere sağlam basarak bürodan çıktı gitti….

Aradan 5 gün geçti…ben davayı açtım….Nurcan beni hala hiç aramadı acaba barıştımı? Paramı bulamadı? ne oldu acaba?....

Çaresiz insanlar hayatıma bir adım attılar.Hayatımda kendime ayırdığım yer biraz daha azaldı.Sokaklar yavaş yavaş insanları teslim alıyor.

İşçi pazarlarında aç gözlerle bekleyen elmacık kemikleri fırlamış zavallılar,akşam pazarlarında ucuza ezik meyve arayan yaşlılar,iş ilanları okuyarak kapı kapı dolanan gençler katliam haberleri,onların tedirginlikleri,kuşkuları,acıları,öfkeleri ve çaresizlikleri hayatıma bir adım atıyorlar

Acının sessizce kabulü,acıyı sonsuzlaştırıp büyütüyor.

“Ben” demek ne kadar zor artık

Kendini satan kadınlar var öldürülen çocuklar,işsiz erkekler ve aç yaşlılar var.

Korkunun sessizliği

Kül rengi,kıpırtısız bir sessizlik

Bu sessizliğin içinde kayboluyor insanlar.

Sadece kendim için ayırdığım duygular içimde kendime yer bulamıyor

Bir kadını bile özleyemiyorum

Evim yok artık.

Sessiz ve huzurlu salonlarım yok.

Yatak odam bile çoktan sokakların acısına teslim oldu...