Dayaksız Eğitim

Öğretmenlerin öğrencilerine dayak atması yeniden ülkede gündem oluşturdu.

Bu konuda başımdan geçen tatsız bir olayı aşağıda paylaşmak istedim.

"Yeni atanmış Fen Öğretmeninin okuldaki ilk günü, benimde ortaokula başladığım günün ilk dersi idi. Hoca konulara giriş yapmıştı ki, çevrenin de etkisiyle ortaokulu gözünde büyüten bir öğrencinin psikolojisi ile yanımdaki arkadaşıma omzumla şöyle bir dokunmuş; büyük bir sevinçle ama sessiz bir şekilde ben bunları biliyorum demiştim. Sırf bu nedenle hoca tahtaya kaldırdı.

Sorgusuz sualsiz, bana çok ağır bir tokat atmıştı. Sınıfta çıt çıkmıyordu. Ben şok olmuştum. Yaşadığım o talihsiz günden sonra, büyüyünce onunla tekrar karşılaşmayı hayal etmiştim hep; yüzleşmek, onunla hesaplaşmak için. Yıllar sonra, ben bir öğretmen olarak, onun öğrencisi olan bir arkadaşımın iş yerinde karşılaşmıştım kendisi ile.

O, konuşması sırasında, öğrencilerini dövmediğini söyledi bir ara. Beni tanımamıştı tabi. "Hiç dövmediniz mi hocam?" demiştim. Evet demiş ve arkadaşımı tanık olarak göstermişti o zaman.

Aile sorunları başta olmak üzere başından çok büyük sorunlar geçtiğini arada anlattıklarından öğrendiğimden, nefsime hakim olarak, bu konu ile ilgili hiç bir şey söylememiştim, bir de ben üzmemek için onu.

Öğretmen olduğumda, sınıf üzerinde otorite kurmak için onun beni kullandığını anlamıştım. İyi bir öğretici olmasına rağmen, bu yaptığı kabul edilecek bir şey değildi.

İlk okulda çok başarılı bir öğrenciydim. Şimdi rahmetli olan öğretmenimin (Allah rahmet eylesin) bu bencilce hareketinin, benim öğrencilik yaşantımı olumsuz etkilediğini düşünüyorum."

Buradan eski bir öğretmen olarak tüm eğitimcilere seslenmek istiyorum:

Bir çocuğuna hakim olamayan ailelerin fazlaca olduğu bu toplumda, yüzlerce çocuğun sorumluluğunu aldığınızın farkındayız. İşinizin çok zor olduğunu biliyoruz. Ama lütfen o çocukların utanmasına yol açacak, yaşamlarında belki de travma yaratacak olan tutumlardan kaçının!...