Dedelerim

Dedemi düşündüm dün akşamüstü... Adaşım olan Dedemi...

O kadar çok şey yaşamasına rağmen onunla ilgili her şeyi başkalarından öğrendim ben... O kadar çok şey sığdırmış ki yaşamına, o köy tutamamış onu içinde... Bunu anladım... Sınırlarını hep zorlamış... Bu cümle olmadı... Sınırlarını zorlama felsefi bir ifade tarzı... O gelene gelme dememiş, gelene direnmemiş diyelim... Ne gelirse tamam demiş, eyvallah demiş, yaşamış...

Kardeşleri dağılmış… Cezaevine düşmüş kendisi, (sebebi bende kalsın) başka amcalarım ve halalarım olmuş... Bu gün bile Bursa’da onları arar dururuz... Dedem yaşamının son dönemini köyden uzakta, bostan evi denilebilecek bir yerde geçirdi... Orada kışa kadar kalırdı... Oradaki günlerinde hep mutluydu, mağrurdu...

O benim gözümde hep bostanların kralıydı... Yeşilliğin, suların, toprağın ve ağaçların efendisiydi O... Onların arasına aniden dalar, sonra aniden çıkıverirdi... Sanki halkının arasındaki bir imparatora benzerdi o bostanının içinde... Her tür sebze ve meyveyle konuşur sanırdım küçükken…

Dedem, babam ve ben… Bu üçlünün yaşamları ortalama yüz yıl eder… Dedemin dedesi hakkında ise hiçbir şey bilmiyorum ben... Dedim ya, onu bile başkalarından öğrendim... Birde yüz hatlarından yaşadıklarını tahmin ederim… Ya Dedemin Dedesinin Dedesi hakkında... Şaka gibi değil mi? Ama var böyle bir gerçek... 3. Dedem olmasaydı sanırım bende olmazdım... Zincir kopmuş olamaz... Kopsa ben olamazdım!

Oysa ben 10.Dedemi de (tanımak diyemeyiz) bilmek isterdim… Adaşım olan dedem kadar bile olsa yani... Mutlaka izleri olsun isterdim evimde, anılarımda onunda... Uzak akraba değiliz ki biz, Dedem yahu... Kaç numara olursa olsun... Hayatımı ona borçluyum ben... O aktarmış yaşamı bana... Ya bininci dedem? Komik gelmesin size 1000x100=100.000 yıl eder... Oysa daha da gerilerde çok daha fazla dedelerimiz var bizim... Bu beş binde olabilir on binde... Bu demek ki beş bininci dedemin bir halkasıyım ben... Babamın babası ne kadar Dedemse, beş bininci Dedemde o kadar Dedem... Tüm duygu zincirim onlar benim çünkü...

Adaşım dedem, nasıl bostan kralıysa, onlarda muhakkak bir şeylerin kralıydılar... Belki korkunun, belki hırsızlığın, belki kalleşliğin belki de güzelliğin... Bir sürü kahramanlarım var. Ne olursa olsun onlar uzak akrabam değil benim.. Dedem adı üstünde... Hepsi taşımış içindeki yaşamı, sonrasına aktarmış... Aktarabilmiş aldığı emaneti, bayrağı... Keşke bilseydim hepsini... Hangisi korktu yalnızlıktan, hangisi yükseklikten korkardı? Hangisi sevdi suyu ve yeşili? Aşk hangisinde kutsal oldu? Karanlık kimde kabus oldu?

İnsanlık tarihini istemiyorum ben… Hiç tarih ve ahlak dersi vermeyin… Sebepleri de sizin olsun… İyi olurdu bin yıllık gerilerde kendimi bulmak diyorum sadece…