Dedemin bakkalını özledim.

Mahalle aralarındaki bakkal kokusunu özler mi insan…

Ben özledim…

Rahmetli dedemin mahalle arasında evinin altında ufacık bir bakkalı vardı.

O mahallenin bütün yiyecek içecek ihtiyacı dedemin bakkalı karşılardı.

Dedem, namaz kılmak için eve çıktığı zaman beni bakkala kilitler, kilitlemeden öncede iki bisküvi arasına lokum sıkıştırır bir tane de meyve suyu açardı. Ben onları yiyip içesiye kadar dedem de namazını kılar gelirdi. Belki de o kokuya şimdi özlememin sebebi iki bisküvi, bir lokum bir de meyve suyu.

Yemek arası verdiği zaman kapıya not filan da bırakmazdı. Mahalleli anlardı. Eğer bakkal kapalıysa, bakkal amca yemeğe çıktı, şimdi gelir diye kimse rahatsız etmezdi. Bilirlerdi o bakkalın hiç kapanmayacağını…

Bir de Tekel’e gittiği zaman kapatırdı bakkalını, şimdiki gibi arabalarla sigara satmak için dolanmazlardı. Dedem mavi bisikletine biner arkasına da şeker çuvalına sigara kartonlarını doldurur gelirdi.

Ufacık bir radyosu vardı. TRT’nin radyosunu açar türküler dinlerdi.

Kredi kartı da yoktu o zamanlar, bakkal defteri vardı. Aybaşı olunca herkes borcunu getirirdi. Mahalleliyle dedemin arasında bir güven vardı.

Dedem 1993 senesinde vefat etti. Bakkalı babamlar mahalleli bakkalsın kalmasın diye birisine devretti sonra da belediye yolu genişleteceğiz diye yıktı.

Daha sonra da mahallenin başka bir yerine bakkal açıldı. Şimdi ise hiç yok.

Şehir merkezlerine büyük marketler açıldıkça, mahalle bakkalları kalmadı, küçük esnaf öldü. Ben mahalle aralarında bakkalları özledim. Dedemin bakkal kokusunu özledim. Dedemi özledim.

Galiba teknoloji ilerledikçe biz çok şeyi özleyeceğiz.

Saygılarımla…