Dediler ki...

‘’Yeter artık’’ diye haykırmak yasaktı sana. Küçükten bellettiler her şeyi bir bir. Anladığın kadar uyguladın!

Ezberle, sorulduğunda tekrar et...
Kibar ol, kabalığı kimse hoş görmez...
Düşünceli ol, yoksa bencil davranmış olursun ki....
Dürüst ol, kandırma kimseyi...
İyi ol, kimsenin kötülüğünü düşünme ve isteme...

Ne dedilerse oldun, olmaya çalıştın...Sana kaba davrandılar; herkes bencildi karşında, oysa sen... Kandırıldın çok kereler hem de...İyi olmaya çalıştın, ama neden kötülük de hep var oldu evrende....

Emek dediler, gücünün son noktasına kadar çalıştın,
Sevgi dediler, kalbini sonuna kadar açtın,
Ver dediler, verdin
Sabır dediler, bekledin...

Başını o duvara çarptığında, artık gözlerin yaşlardan görmez hale geldiğinde; acıdı mı çarptığın yer? Duymadıysan eğer acıyı; yüreğindeki acıdan uyuştuğundandır vücudun...Ya gözlerin; neden bu kadar acıdı; oysa ki sen ağlamazdın kolay kolay... Ama şimdi, kimseyi umursamadan, bağıra bağıra ağlıyorsan ve gözlerin acıdıkça tuzlu gözyaşlarından; umursamadan daha çok, daha da hıçıkırıkla....

Oysa ki mutluluk dediler, hem de çok yakında!

Gel dediler, geldin
Git dediler, gittin.

Oysa ki sen her gidişte biraz daha, biraz daha; BİTTİN!

Onlar görmediler...

Güçlüsün dediler, emerken tüm enerjini doymaz bir iştahla
TÜKENDİN!

Onlar güçlendiler....