Defne

Sen güneş ve ışığın tanrısı Apollon’u peşinden koşturmuş olan güzel.

Kendini sonunda toprak anaya teslim eden, köklerini toprağın derinliklerine salıp, dallarını göğe açan, koca dünyayı dalların ile kucaklayan.

Onurlandırmak için savaşçılarını, taç yaptırırmış yapraklarından Apollon.

Yıllar geçmiş…

Bu sefer zengin krallar bakmışlar ki onurlu savaşçılar başındasın,

Kendi başlarına altından yapmışlar senin yapraklarını.

Taçsın yüzyıllardır kralların başında.

Diğer tüm yeşilleri kıskandırırcasına parlak ve yeşilsin.

Mevsimin yok senin.

Yazı, kışı bilmezsin.

Her daim canlı,

Her daim mutlu ve güzel kokulu…

Ölümsüzsün.

Hayata inat.

Anne adaylarının güzel kızlarına vereceği isimsin.

Merak ederler senin kadar canlı uzun ömürlü kızları olur mu diye?

Hayal ederler ismini verdikleri evladının saçlarından mis gibi kokunun yayıldığını.

Bir adet yaprağın bile tadını değiştirir dünyanın.

Yemeklerdeki sırsın.

Hepimizi meraklandıran,

Hatta bazen şaşırtan,

Girdiğin yemeği şımartan,

Rahiyasın dalga dalga yayılan.

Tadını damağımızda bırakıp gidensin.

Ilık bahar akşamında,

Rüzgarın kulağına fısıldadığı şarkı ile salınan

Bahçelerin güzelisin.

Korkma, Apollon seni yakalayamayacak.

Bizden kaçıramayacak seni.

Çok iyi bestelenmiş bir senfonisin yüz yıllardır hikayesi dinlenen.

Toprak ananın bize armağanısın sen.