Değersizlik duygusu

Hepimizin içinde, derinlerde bir yerde, değersiz olduğumuza dair belli belirsiz bir duygu saklıdır. Çoğu zaman farkında olmadığımız bu duygu, bir zaman (ki genellikle çocukluk döneminde) söylenmiş bir söz, bir aşağılanma veya belki de kendimizi kıyasladığımız birileri nedeniyle yapışıp kalmıştır oraya.

Bazen bir olay, bir durum bu duyguyu kaşır, kanatır, ya da zaten bazılarımız  devamlı kanayan bu yaranın etkisindedir sürekli. Kendimizi kıyaslar dururuz başkalarıyla, diğerlerinin yargıları, hakkımızdaki izlenimleri, fikirleri çok önemlidir bizim için. Onaylatmaya çalışırız kendimizi, alkış isteriz, beğeni peşinde koşarız. Kendimizi başkalarına kanıtlamak için verdiğimiz çabalardan oluşan kısır döngünün altında aslında, kendimizi kendimize kanıtlama çabası yatar. Bu nedenle alıngan oluruz, tahammülümüz yoktur -yapıcı da olsa- eleştirilere…

Bu çok rahatsız edici durumdan kurtulmak için yapılacak ilk şey, ruhumuzun derinlerindeki bu çıbanı patlatmak, değersiz olduğuza dair bu duyguyu ortadan kaldırmaktır. Başkalarından daha değerli, veya daha değersiz değiliz, ama yaptığımız, yapacağımız  işler daha değerli olabilir, bu bizim seçimimize kalmıştır. Kendimizi başkaları ile değil, kendimizle kıyaslamalıyız. Başkasının değil, vicdanımızın onayı önemli olmalıdır.