Değil mi ki çakıl taşı olup battın her yanıma

“Özledim” dedin ve iş bitti öyle mi? Bu kadar mı yani? Bu kadar basit mi?

Hiç de inandırıcı değil özlemin. Bunca yıldan sonra çıkıp gelmen. Yüzünü sildim gözlerimden. Resimlerinin hepsini yırtıp attım. Yokluğuna dayanmak çok zordu ilk başlarda. Yerinin bıraktığı boşluğu doldurmak çok zor oldu ama başardım. Sahil boyunca yürüyüşler aldı sensizliğin yerini. Yeşil dallara bıraktım kaderi her gün.

Ansızın karşıma çıkıp da bugün “özledim” demeyle bitmiyor iş. Ben seni özlemeyi senden daha çok sevdim.

Sen sevda yoksunu, sen hasret yanığı. Ne yüzle çıkıyorsun karşıma?

Özlem paslı bir çivi. Özlem kınından çıkmış keskin hançer. Özlem yağlı halat. Özlem Kaf Dağının ardında. Aşk masalında sıradan bir kahraman benim için artık. Özlem… Özlem tam şuramda anlıyor musun şuramda.

Sensizlik zamanlarımda buzdan külçelerin yok oluşu gibi eridi yüreğimde aşk. Hasret ağzını açmış timsah gibi yutmaya hazırken beni silkelendim ve tutundum kuyruğundan nefrete.

Evet neftrete. Nefret özlemden daha güçlü bir duyguymuş, öğrendim. İlk hamle ondan geldi ama itiraz etmedim. Bıraktım kendimi kekremsi tadına. İtirazım olmadı kızgın bir kor gibi damarlarımda dolaşmasına. Hiç tanımadığım bir dünya kurdum kendime yeni yeni tanımaya başladığım bu duyguyla. Esiri oldum belki lakin çok, çok iyi geldi bana.

“Git artık. Git de öğren sevmenin, kavuşamamanın, görmek isteyip de görememenin, sarılmak isteyip de dokunamanın ağırlığını. Öğren özlemenin en anlama geldiğini, nasıl kanattığını yüreğini. Mektupları çıkarıp okumanın, koklayıp kâğıt parçasını ten kokusunu aramanın hasretini yakından tanı.

İşte belki o zaman tanışırsın vücudumu cayır cayır kavuran hasret yanığımla.

Sen sevda yoksunu elinden geleni yaparsın herhalde bu yolda varsıllaşmak için.

Serabın olur gözbebeklerinde özlemim. Sahra çöllerinde tek başına. Kum tanesi kadar kıymetin olmadığını anladığın lahza benim için bitmiştir olay. Değil mi ki çakıl taşı olup battın her yanıma.

23.07.2009