Değişerek aynı kaldık.

Gideli dört yıl olmuş, hem çok uzun hem çok kısa... Hem çok şey değişti hem de hiçbir şey değişmedi aslında. Bambaşka kutuplardayız hala. Kadınlar erkeklerle ayrı kutuplarda olduğu kadar kendi aralarında da dağılmış durumda. Sabit değiliz çünkü değil mi? Bu yüzden olsa gerek, değişiyoruz ve birbirimize kesinlikle benzemiyoruz. Kalsaydın aramızda yazacak çok şey bulurdun inan bana. Kadınlar gelişiyor çünkü geliştikçe kiminin bastırılmış duyguları ortaya çıkıyor kimiyse duygularını bastırıyor, kendini yok ediyor hala... 2001 yılında yazmışsın Belgin ve Berna'nın hikayesini, okudukça iki kadın aynı anda bu kadar aynı ve bu kadar farklı olamaz diye hayrete düşüyor insan.

Sen ne güzel gözlemlemiş ve ne güzel yorumlamışsın. Kadını zaten anlamışsın ve savunmuşsun da erkeği de inanılmaz derecede çözümlemişsin. Galiba sindirebilmekle başlıyor bazı şeyler. Geçmişteki aşağılanmışlıklar, ezilmişlikler, giderek bunları anlamak hatta dank ettirmek beynine... Ardından içini dökebilme yeteneğini keşfetmek ve gözlemlemek ve kavrayabilmek ve paylaşmak. İşte o anda dünyayı değiştirebilme kuvvetine sahip olduğuna inanmak!

İyi ki yazmışsın sevgili Duygu Asena, iyi ki tanımışız seni. Bir 30 Temmuz'la gitmeseydin eğer yazacak daha çok şey bulurdun. Sen de hayrete düşerdin, yıllar geçtiği halde nasıl böyle aynı kalabildik. Bu kadar değişip de aynı kalabilir mi insan? Değişip de aynı kalabilmek... Bunun üzerine yazması gereken insanlardan birisin işte sen.

Aslında özgürüz, aslında aynıyız, aslında farklıyız, aslında değişiyoruz, aslında değişebilme ve değiştirebilme gücüne sahibiz... Aslında yaşaman gerekiyor, yazman gerekiyor yeniden... Aslında birileri de senin gibi olabilmeli. Aslında en çok da aslında özgürüz değil de özgürüz diyebilmek önemli. Başına başka kelime getirmeden, özgürlüğümüzden emin olarak haykırmak. Şu anda bunu ne yazık ki yapamıyoruz Duygu Asena. Bu yüzden değiştiğimiz halde hala aynıyız, hala özgürlüğümüzün başına kelimeler getirmekteyiz.