Dehliz (Erdoğan Eyrik) İstanbul'un gizli kalmış tarihine nefes kesen bir yolculuk.

Tırtıla bakıp kelebeği görmek çok önemli. Bir de kelebek olduğunda tırtılın gözü ile görebilmek.

Erdoğan Eyrik'in romanı Dehliz'de en çok ilgimi çeken cümlelerden birisiydi bu. Kollarında can veren arkadaşının son sözleriydi. Şimdi arkadaşının katillerini bulmak için elinde tek bir koz vardı.

Altan öldürüleceğini anladığında yaptığı bilimsel çalışmaları öyle yerlere gizlemiş ki, Onları Faruk'tan başkasının bulmasını imkansız hale getirmiş. Faruk, arkadaşının çizdiği bu yolda hedefe ilerlerken, ona arkadaşı Altan ile olan dostulukları kılavuzluk ediyor.

Ayrıca roman içerisinde Anastasis, Labarum, Deesis gibi aslında gözümüzün önünde olan fakat farkına varamadığımız görsel temalar işlenmiş.

Fener Rum Patrikhanesi üzerinden oyunlar oynayan bir tarikatın hedefindeki İstanbul ve İstanbulda düzenlenlenen medeniyetler ittifakı.

Tüm bunlara İstanbul'un tarihsel zenginlikleri de eklenince ortaya bir solukta okunacak bir kitap çıkıyor.

Kitaptan bir bölüm :

Zahit, Altan Hoca ile tanışana kadar kendisi gibi dindar olmayan her insana karşı büyük bir kin ve nefret besliyordu. Onun bu huyunun farkında olan Altan bir gün ona Mevlana Hazretlerinden bahsetmişti. Onun herkese aynı mesafede yaklaşan, insanları oldukları gibi kabul eden anlayışından. Bir gün kendisine Mevlana’nın bir dizesinin yazıldığı bir kâğıt uzatmıştı herkesin içerisinde. “Sakın açma şimdi, ” demişti. Sonrasında da sanki aklını karıştırmak istermiş gibi “Yatmadan önce kendinle baş başa kaldığında okursun, ” diye eklemişti. Göğsünün içindekini hakiki gönül sanan kimse, Hak yolunda iki üç adım attı da her şey oldu bitti sandı. Aslında tesbih, seccade, tevbe, sofuluk, günahtan sakınma, bunların hepsi yolun başıdır. Hak yolcusu aldandı da bunları varacağı konak sandı.