Dejavu gibi hayat

Değişimi zor oluyor insanın...

 Aynı şeyleri yapmam , kendime yaşatmam dediği her anını ,,tekrar tekrar yaşatıyor kendine.

Dejavu gibi hayat ,, neyi yapmam der ise düşüncelerinde planlar ise onu defalarca yaşıyor.

Değişemiyor insan.. 

Sadece büyüyor , olgunlaşıyor. İçinde ki ben lik hep aynı kalıyor.Büyüdükçe kabuk bağlayan yaraları oluyor sadece benliğinde...

En ufak bir rüzgar da yine aynısı oluyor , yaşadıklarını yaşıyor , anlık tecrübeleri yön veriyor yine , kabuk bağlayan tecrübeleri değil,,,

Ben de dahil halbuki benliğinin ne getirdiğini dinlese dingince , hem yaş almayı hemde kabuk bağlamayı öğrense değişir o vakit...

Nadiren değişen yok mu... tabii ki var ; o da biraz sert estikçe dik durdukça , adı sen çok değiştin oluyor.

Alışmış çünkü karşında ki ılık ılık esmesine , eğilmesine , ödümüne...

Ne var ki biraz da sen , karşında olan zat-ı muhterem eğilsen , ılık ılık essen de , kırmasan sert eserek yaprakları....

Ama olmuyor değil mi , illa ki can acıtıcan , çok seveni kanatıcan , fedakarlık yapanı kanırtıcan...

Bu işin fıtratında var değil mi 

Değişimi zor oluyor insanın...

 Aynı şeyleri yapmam , kendime yaşatmam dediği her anını ,,tekrar tekrar yaşatıyor kendine.

 Sonra da tükeniyor , değişemiyor aslında sadece daha da çok savruluyor yorgunluktan , dinginlik geliyor üzerine 

 Bir nevi pes etmekte diye biliriz buna... iPİ BIRAKMAK DA DİYE BİLİRİZ...