Deli

kıyımdaki çakıllar kadar sabır dualarım

Issız koyda yığılmış göz yaşlarım

Açık denize geçit yok

Görünmez enkazı yalnızlığın

Gülüşümü ısırmış müren balığı

O çoğaldıkça parçalarım kaybolmakta

Görüyorum delinin teki gelmiş kıyıma

Korkmuyor kesilecek ayak izleri

Utanmıyor çıplaklığından aklının

Atlıyor suya yokluğuma

Suda bir kıpırdanma

Dalgalar başlıyor nefes alırcasına

Yüreğimde balıklar renk renk

Duygular Taksim kalabalığında

Dokunduğu kayalıklarda

Havai fişekleri patlıyor mercanların

Köpük köpüğe atıyor yalnızlık

Sesler geliyor kulağıma

‘Albatros gölgesisin’ diyor

güneşi ardına aldığından karabasan ;

kendini albatros sanıyor , deli..

gölgesizliğini yalnız kalınca anımsıyor besbelli….

deli mi delilik mi?