Delik deşik bir yazı

2008 Temmuz 29.Bu gün hava yağmurlu İstanbul'da. Melekler sanki insanlığın insansığızlığını yıkamak istiyorlar. Sözler, şiirler sevgiler utanıyor silah sıkan bomba atan ellerden. Yemek ve yalnızca korunma içgüdüsüyle saldıran hayvanlarda. Çocuklar, gençler, kadınlar, insanlar ölüyor masum, günahsız. Eller, kalpler öksüz yalnız. Hırslar, öfkeler, çıkarlar giriyor aralarına bıkmadan.
Ve bugün kandil.
Hepinizin kandilini kutlarken, daha evvel yazdığım bir şiirimi tekrarlamak istiyorum .

Yurdumda bir bebek doğanda,
Benim yürek bin bir beşik.
Bir evlat bir kurşun yese,
Benim cismim delik, deşik.

Kupkuru ağlayan gözlerin,
Vedasız giden sevgililerin,
Kütükten silinen erlerin,
Doğanları delik, deşik....

Ağla Anadolum ağla,
Ciğerin hep pare, pare,
Giden ağa gelen para,
İnsanların delik deşik..

Cansın Erol