Delirmek ile akıl arası ince çizgi

İnsan nasıl delirir? Nedir akıl ile delirmek arasındaki ince çizgiden çıkmamıza neden?

1 Mayıs resmi tatil nedeniyle iş yeri 1 gün tatil.

Hafta içi evde olunca, günlerin ayrımına varamıyor insan. Cumartesi mi, Pazar mı? bilemediğim bir günde kalkıyorum. Allah’tan hava güzel.

Havanın güzelliğinden istifade açık havada gün geçirmeye karar veriyoruz. Oturduğumuz yer kocaman bahçe, dizilmiş masalar, müziksiz, sade ama dinlendirici.

Güneş bazı masaları olanca gücüyle ısıtırken, bazı masalarda oturanlar gölgenin soğuğuyla hırkalarını çıkartamıyor üzerinden.

Bir kadın giriyor içeri ve hemen yan masaya oturuyor. Öyle tebessümlü, öyle mutlu ki…

Az sonra karşısında biri varmışçasına sohbete başlıyor. O an anlıyorum ki, aklı salim kimse bu kadar tebessümlü olamıyor nedense.

Kahkahalar atıyor kendi kendine. Hatta öyle bir sohbete girişiyor ki yanında görünmeyen arkadaşlarıyla, biz 4 kişi olduğumuz halde o kadar koyu sohbetli bir masa değiliz.

Daha durgun, daha suskunuz.

Aradan dakikalar geçiyor o hala susmak bilmiyor. Bir ara elime telefonu aldığımda sesleniyor “orda saat var mı?”

“Var” diyorum. “Saat 16:00” teşekkür ediyor.

Aklında asalet, medeniyet kalmış belli ki.

İnce bir çizgi olduğunu hep duyduğum akıl, her şeyi bir kenara atmış ama sorusuna cevap aldığında teşekkür etmeyi unutmamış.

Neydi derdi kim bilir? Hangi nedenle çıkmıştı aklın ince çizgisinden?

Ve o neden her ne ise değer miydi o güzel kadının dünyanın gerçeklerinden kopmasına?

Neyse neydi. Ama o mutluydu. Hem de herkesten daha mutlu. Hem de akıllı dediklerimizden daha medeni, daha görgülü.

Kalkarken hala oradaydı. Yeşil kazağı, kot pantolonu, tek lastikle toplanmış, beyazlamış saçlarıyla yalnızca tebessüm etti.

Bizlerde ki suratsızlığa inat…