- Kategori
- Psikoloji
Deliverance
Bitişin mektubu
Ne olduğunu ya da neden olduğunu bilmiyorum. Sadece yazıyorum parmaklarım hareket ediyor, ve içimden geçenleri döküyor tuşlara.
Sessiz çığlıklar atıyorum içten içe, kimse işitmiyor.
Ağlıyorum ama ne bir göz yaşı akıyor yanaklarımdan ne de bir hüzün var yüzümde.
Benim hayatım bir oyun, dünyam sahne ve ben başroldeyim.
Rol yapıyorum öylesine
yaşamak değil bu
evet tam bir rol.
Mutluyum sizlere göre
Ama içimdekiler?
öyle iyi oynuyorum ki, kimse bilmiyor neler hissettiğimi.
Her kes gülümsememi beğeniyor
Ya da sesimi
Ama o gülümseme içten olamadı hiçbir zaman
Karnım ağrıyana dek kahkaha atamadım
Ya da içten çıkmadı hiçbir sözcük.
Ölümü istediğim kadar isteyemedim yaşamayı.
Ben buralara ait olmadığımı fark ettiğim anda uzaklaştım kendimden.
Olamadım
hiçbir şey olamadım…
Ne iyi bir sevgili, ne mükemmel bir evlat ne de kendim olamadım.
rol yaptım
Üzgünüm…
Hiçbir şeyden emin değilim
Yanımdakilerden, hissettiklerimden ya da dünyadan
Bir türlü rahat olamıyorum
Bir türlü kendim olamıyorum
neden anlamıyorum
Biyolojik olarak 18’indeyim
Ama içimde bir çınar var sanki
1 asrı eskitmiş bedenimde
tabi ki beni de
şimdi ne yapmalıyım bilmiyorum
hiçbir şey bilmiyorum hayatıma dair
kalemim kurudu artık rol de yazamıyorum, hatta oynayamıyorum bile
çok yorgunum uyumak istiyorum ama o da benim değil
sanırım yavaş yavaş tükeniyorum
bitiyorum , batıyorum, ölüyorum…
ayaklarım çıplak
bir dağa tırmanıyorum, ayaklarıma dikenler batsa da yürüyorum toprakta
hiçbir diken acıtamıyorum hayat kadar bedenimi ve içimi
usul adımlar atıyorum bir kaplumbağanın vurdum duymaz yavaşlığıyla
ve yaklaşıyorum beni çağıran boşluğa
sanırım ben ölüyorum
yaşarken ölüyorum her sabah uyanınca ve her gece yatınca.
Pembe rüyalarım yok artık
Ya da oyuncaklarım
Aksine ben oyuncak oldum hayata karşı
Bomboş duygularım şuan
İçimde hiçbir şey yok
Ne duyabiliyorum konuşulanları
Ne de sesimi çıkarıyorum yapılanlara
Oyunumu oynadım, rolümü yaptım mutlu etmek için insanları şimdi
Bir seyirciyim kendi hayatımın karşısında
Benimle nasıl oynadılar izliyorum
Ve bileklerim kesik yürüyorum tekrar uçuruma
Bir adım ve bir adım daha yaklaştıkça uzaklaşıyorum kim olduğumdan ya da ne olacağımdan
Son kez alıyorum oksijeni damarlarıma
Son kez hissediyorum tüm rüzgarı omuzlarımda
Ve saçlarım son kez dalgalanıyor hayatıma
İşte nokta koymanın vakti geldi bu kara sayfaya
Küçük bir peri masalı ya da bir hüsranın sayfaları
Her neyse işte
Ben bittim ya önemli olan mürekkebimin tükenmiş olması
Devam etmiyorum hayat sana
İstemiyorum pis havanı solumayı
Ya da iki yüzlü insanlarım arasında rol yapmayı
Kendim olmak da istemiyorum çünkü hissedemiyorum duygularımı
Bitti işte son noktamı koyuyorum sayfama ve sonra kapanacak bu sayfa
Sana hoşça kal da demiyorum hayat
Çünkü beni hoş tutmadın senin de olmanı istemiyorum…
Anne baba bana bir hayat verdiniz
Ama ben istemedim
Kaç kere denedim olmadı
Yapamıyorum mutlu olamıyorum ve sizi mutlu edemiyorum
Ben çok bunaldım bu bedenden ve içindekinden
Siz de
çok iyi biliyorum
İyi bir evlat olamadım ama iyi bir ölü olacağıma söz veriyorum…
Lütfen affedin beni
bir kere deneyin beni affetmeyi
deliverance...