Deliyim şimdi

Deliler Malikânesi...

Çalkantılı beyinlerin, aklı firar etmiş

Tamirhane Ülkesi...

Hayaldin…

Gerçeğim olamadan uyandım rüyadan. Şimdi uyanık anların düşlerin de sen varsın. Gözlerin, uykuya dalmak istediğim gerçeğim...

Efsaneymiş oysa senle olan her şey...

Şiirler döşedim yalnız akşamların koyuluğunda dudaklarının kırmızılığına...

Yetmedi...

Taktım boynuma sevdadan inciler, dolaştım sensiz dolan caddelerin kalabalığında. İsyanlarım çıldırmış olsa da hiçbir ayaklanmaya zor vermedim, sızıp kaldım gül bahçelerinin içinde...

El değmemiş yabani aneman oldum şimdi...

Çıkıp dağların zirvesine toplasan diyorum hani. Dağılmadan, kurumadan, susuz toprakların bağrında serabınla boğulmadan…

Acı bir kahve telvesi etrafında geziniyor ruhum. Onun kadar buruk, onun kadar mayhoşum. Ayılmalarım alegorilere denk düşen zamanlarımın dönemecinde saklı...

Tutuğum...

Şahlanırken damarlarımın arasından, vuslatlara ağıtlar yolluyorum. Saracak mısın kutuplarda buz tutmuş hücrelerimin deltasını...

Yol verirken puslu şehirlerin kıvrımına, dönmeme ihtimalini fısıldamamıştın kulaklarıma…

Hicran yağıyor bu akşam vakti şehre, ıslatıyor bedenimi...

Yapraklar salınırken ses veriyor, ayrılık şarkısı dillendirir gibi. Üşüyorum bu bestenin dinletisinde ve soğuyorum.

Özgürlük hevesi yokken, neden çıktı ki bu sesler…

Sabretmek ibadettir...

Cennete özlemimden, usanmadım bu ibadetten. Vuslatlar uzak görünse de gözüme, umudum kanat çırpıyor gurbetine...

Kayıp ilanları basıyorum şehrin bulvarlarına, yetmiyor ödüller koyuyorum üstüne.

Yoksun...

Ses vermez olmuş çırpınışlarım…

Bir siren sesiyle değişiyor herşey...

Etrafım kalabalıklaşıyor. Bir yanımda düdük öttüren, bir yanım da hayata küfreden…

Nerdeyim ben şimdi...

Üzerime yapışıp kalmış bu elbise de neyin nesi...

Evimin bahçesi yoktu, beyaz güvercinler beslediğim bu bahçe de kimin şimdi. Bahçeme giderken yalnızlığımı gölgeleyenler var...

Rüyamı görüyorum taşındım mı bilemeden, uyuyorum gökyüzüne bakıp gülen insanların içinde…

Sonra bir ses yankılanıyor bahçenin ortasında “Burası Deliler Malikânesi… Çalkantılı beyinlerin aklı firar etmiş tamirhane ülkesi…”

"Gülümsüyorum” ne işim var der gibi…

Bilemeden aklımı yitirdiğim gözlerinde gidişimi…



Not: Hayatını şu anda tedavi altında geçiren insanları ayrı tutup kurmacayla yazılan bir yazıdır. Yazının rahatsızlık vermemesi ümidim. Ve en kısa sürede tedavi görenlerin sağlıklarına kavuşmaları temennisiyle...