Demirtaş idi, dönek değil...

Demirtaş Ceyhun... Adı gibi yaşadı ömrü boyunca, yumuşakça olmadı... Doğru bildiklerini yaşadı ve doğru bildikleriyle dimdik durdu... Çıkarlarının tutsağı olup kendini ve kalemini pazara çıkarmadı... Devrimciydi, gerçek bir “Aydın”dı... Onu en güzel ifade eden, ölümünün ardından oğlu Ozan’ın şu tümceleri bence. “Doğru bildiği şeyleri yaptı. 12 Mart’ta, 12 Eylül’de ben daha çocukken askerler babamı alıp götürdüler. Çocukluğum hep babamı aramakla geçti.”

Kendisiyle ilk kez Zap Suyundaki Devrimci Gençlik Köprüsü yapımında karşılaşmış ve tanışmıştım. Yani kırk yıl geçmiş aradan. Geçen sene de Milas Ören’de Melih Cevdet Anday Şiir Günleri’nde karşılaştık ve anılarla o kırk yıl öncesine uzandık paylaştığımız masada... Son görüşmemiz imiş, bilemedim.

Güle güle sevgili Demirtaş Hocam, güle güle...