Demiştin oysa

“Yakıştırma hüznü bize
Düşmesin gölgesi düşlerimize
Dolama diline ayrılığı
Hep ak, apak türküler söyle
Sakız etme ağızlara âşıkdaşlığımızı
Bilmesin varsın bizi nasır tutmuş yürekler
Anma sevdamızı -göz değer- sevdanın kıymetini bilmezlere.
Tut ki yalnız biz varız yeryüzünde aşktan haberdar olan 

Sen aşkı okuyan, ben aşkı dokuyan
Bir sen söyle, bir beni dinle.
Yetelim birbirimize."

Demiştin oysa:

"Sen kırılıp döküldükçe ben un ufak oluyorum.
Ne dağıl ne de dağıt beni!
İmbik imbik süz, damıt beni!
Tüm korkularımı soy bedenimden... arıt beni!
Sen de soyun kederlerinden
Aşk büyümektir, küçülürsek kanar içimiz
Ne küçül ne de küçült beni!
Yaprağında çiğ tanenim gör beni!
Gör de yudum yudum iç beni!
İç de içine al beni... can suyun olayım!" 

Demiştin oysa:

Bilirim, sen ardında kimseyi boynu bükük komazsın
-Değil ki beni...-
O hâlde nedir bu korkun ölürcesine ayrılıktan?
Unutma:
Ne kurşunu
Ne vurulduğunu
Ne de acıyı hissedermiş ilk kez vurulan
Boş ver, bunları unut!
Ama beni unutma!”

Benginaz 1998