Demokrasiye sarılı terör

Kevın Costner’a rağmen, AKP, nin Kürtlerle dansı bitti. PKK, romantik bir dansı, halay çekmeye çevirince, olanlar oldu. Başbakan, ayağıma basıyorsun, üstelik, tam da nasırımın üstüne dedi, pisti terk etti. Soluğu Pakistan da aldı.

30 bin insanın ölümünden sonra, “artık analar ağlamasın” diyemezsiniz. 30 bin insanın ölümünden sorumlu olan PKK yı, hiçbir şey olmamış gibi, getirip, baş köşeye koyamazsınız. Kimse bu kadar şehidin kanının yerde kalmasına müsaade etmez. O, kan, bir şekilde yerden kaldırılmalıdır. PKK ve destekçileri, bu bedeli ödemelidir. Başbakan ile barışmak, anlaşıp, kucaklaşmak yetmiyor. Tüm insanlarla barışmalısınız. Analar, babalar, oğullarının, eşler, kocalarının, yetim kalan çocuklar, babalarının kanını helal etmiyorlar. PKK lılara göbek attıran, bu anlaşmadan sonra, şehitlerimizin yakınları, Vatan sağolsun diyemiyorlar. Bunun ne demek olduğunu anlamıyor musunuz?

PKK nın zafer danslarından sonra, insanlar kuşku duymaya başladılar. Üç, beş baldırı çıplak, bizi yıldırdı mı, acaba biz mi yenildik. Gösteriler, gerçekten, terör bitti, artık kan dökülmeyecek diye yapılıyorsa, bizim bayrağımız neden dalgalanmıyor. Kanlı ellerle yapılan, iki, parmaklı zafer işaretleri neyin, nesi?

Aydın geçinen, ve bu oluşumu destekleyen, gazeteci, yazar, sanatçı kesimine diyeceğim şu ki: Yanlış tarafta duruyorsunuz. Bayrağa sarılı, tabut görmek istemiyoruz, derken, Bu güne kadar, kaç tabutun altına girdiniz diye sormak istiyorum. Gencecik fidanları, bayrağa sarılı tabuta sokanları görmeye nasıl tahammül ediyorsunuz? Sizin vicdanlarınız, neye sarılı. Bundan sonra, tabut görmeyeceğinizi sanıyorsanız, yanılıyorsunuz. Terörden geçinenler, terörden gelen oluk, oluk paradan, vaz geçerler mi sanıyorsunuz? Devlete sahip çıkın. Çapulcuyu affetmek, demokrasiyi getirmez.