Deniz feneriyim...

Bir deniz feneri olmak isterdim ; yüreğinin bir köşesinde sadece gelip geçerken görebilsen diye...

 

Bir deniz feneri olmak isterdim ; yüreğinde sevdanın karanlık yollarına ışık olsun diye...

 

Bir deniz feneri olmak isterdim ; yüreğinde sakladığın ve hayatın tüm cefalarına rağmen büyüttüğün karanlığında kalmış yürek ışığının yolunu bulması için...

 

Bir deniz feneri olmak isterdim ; gecenin soğuk rüzgarlarında savrulan karaya oturmamak ve batmamak için mücadele eden yüreklere arkadaşlık ederken; günün ilk ışıklarıyla derin bir uykuya dalmak isterdim...

 

Bilirdim ki yüreğinde yerim olan benim diğer yarım....

 

Bilirim ki tükendiğim anda yanımda...

 

Yanıbaşımda...

 

Farkettirmeden...

 

Enerji aşılamakta...

 

Bilirim ki tükeneceğim gün yeter bize enerjisi...  

 

Çok sevdiğim bir şairimiz demiş;

 

"Yormak istemiyorum artık kimseyi yorgunum zira! Kelimeleri yan yana getiresim yok kendimi anlatmak için.. yeni bir alfabe arıyorum konuşabilmek için.. hiç ve yeniden cümleler kurmaya ihtiyacım var.. yetmiyor bildiklerim.."söylenmemiş sözler duymaya (*)

 

Dediğim an bir hızır gbi olmalı yanımda...

 

Kelimelerimin ve cümlelerimin efendisi...

 

SENİ SEVİYORUM demek değil önemlisi...

 

İfadenin hayatımızdaki ağırlığı önemli...

 

Gailba yoruldum... Herkes kadar...

 

"Keşke tanışmamıza hiç fırsat olmasaydı, Ve seni hayatıma şeker misali karıştırmasaydım...”(*)

 

 

Ben zaten çoktan öğrenmiştim...  

 

Hayatı şekersiz içmeyi...

 

En demlisinden buram buram... 

 

"Hayat o kadar  acımasız ki;  Bazen doğru olanı yapmak için en çok istediklerimizden vazgeçmemiz gerekir. Hayallerimizden bile.”(*)

 

Ama geçemedim... 

 

İçimdeki sesi umudumun kuşunu uçuramadım...

 

Gönlümün kafesine öyle bir kapatmışım ki...

 

AÇAMADIM...

 

(*) CAN YÜCEL  dizlerinden alıntıdır.