Deniz günleri VIII

Yıl 2014 yaz. Bu zamana kadar her şey güllük gülistanlıktı. Şükür bir sıkıntım yok rahatım. Mutluyum. Ama bugün için süper iyiyim diyemeyeceğim pollayannacılık yapacak halim yok. Nasılım bende bilmiyorum ama sanırım her şey yolunda gibi.  Ama level atladığım kesin. Buda benim sınavım. Çok düşündüm. Çözümlerim oldu. Yanıt aramadıklarımda. Haberi aldığımda çöktüm ağlama krizine girdim. Metroda, otobüste, eve gelene dek…  Neyse ki güneş gözlüklerim vardı. Eskiden insan içinde ağlamazdım. Utanırdım ağlamaktan. Güçsüzlük sembolü gibi gelirdi. Ne zaman utanmayı bırakmıştım. Gücümü yitirmiştim diye düşünürken bendeki tümörün türü daha çok çocuklarda görülürmüş. Beyin cerrahım şaşırmıştı bu daha çok çocuklarda görülür ilk defa senin yaşında bir hastam oluyor demişti. Belki de çocukken sinmişti. Küçüklüğümde hiç ağlamadığım aklıma geldi. Eve gittiğimde merakla sordular bende dedim. Nüksetmiş.  Zaten eve gelene kadar gücümü toparlamıştım detayları merak ediyorlardı. Derken annem sinirden orucunu bozdu kadir gecesiydi. Aniden bir aydınlık geldi n’oluyoruz dedim kendi kendime. Ben iyiydim gözle görülen ya da görülmeyen bir şey yok çok şükür dedim. O an etrafımdakilerde duygularını geri çekti. Ertesi gün doktora gözüktüm ameliyat dedi. Ben cyber knife istedim. Bayramın ilk gecesi omiriliğimin emarı çekildi. Doktorlar kendi aralarında konuşup tedaviye karar verecekler. Ben hastaneye yatmak istemiyorum tatile gitmeyi  düşlerken. Sanırım saçlarımı sıkıntı ediyorum. Neyse ne  dedim artık bıraktım. Korkmuyorum da yorgunluk duygusu yinemi fikri beni stres etti. Cerrahla görüşürken her şeyi sordum. Nedir ne değildir. Meğer bilinen bir şeymiş. Zaten günün gelmiş bu sebeple 5 yıl sınır koyuyoruz dedi ve ekledi ancak uyarmalıyım inşallah olmaz ama bu 3’te olabilir 4’te dedi. Çökmedim aksine kapıdan çıktığımda özgür hissettim. Mantık duygularımın önüne geçti. Neyi bekleyecektim  ki ohoo tavşan deliğine giriş yolunu mu? Hastalığın gribe dönüşmesini mi? Kabullendim. Hem sokağa çıktığımızda bile kimin ne olacağı hiç belli değil. Her an her şey herkes için olabilir. Zaten ölseydim ölürdüm ucundan azıcık sürünüyorum.  dedim ya bu da benim sınavım. Bu arada bu kadar zaman içinde çeşitli işlere giriştim. Meğer zaman içinde ne çok şey değişmiş. Şaşırdım. Anaa bir baktım. Kemirgenler, sürüngenler, sırtlanlar hepsi birlikte. Memelilerde yanlarında. Bir araya asla gelemeyecek çemkirenler, sinsiler, artıklarla geçinenler ha birde etkisiz elemanlar n’oldu da biraradalar. Benimkide laf para eşittir politika. Çıktım. Kibarca kovuldum da diyebiliriz. J)) Bir kere öğretmenlikten istifa ettim. Ömür boyu huuu sevgili arkadaşlarım beni tavsiye etmenize gerek yok artık iş için okul aramıyorum. Arkadaşlarıma seslendim çünkü bu zamana kadar kimse özgeçmişimle ilgilenmedi. Tanıdığımın olması yetti. Zaten bana ve mesleğime saygı duymayan yerlerde çalışmak etik gelmedi. İşizim. Doğal olarak parasızım. Şanslıyım ki hayat bana beleş. Gelecek için hiç bir fikrim yok. Umursayanda yok. Önüme bakıyorum.

Not: Bu yazıyı okuyan dostlarım sakın elinize telefonu alarak beni aramaya kalkmayın. Kim olduğunuzu biliyorum  tanıyorum arkadaşlarımı. Beni merak etmeyin. Çok iyiyim.  Ahhahh vahvah ne oldu nasıl gibi sorulara cevap verecek değilim tanıyanlar bilir. Olmayan bir şeyi tekrarlamanın anlamı yok. Sıradan yaşıyorum. Zaten kimse bilmiyor. Gerek yok. Hmmm dedikodumu yapmakta yok. Dedim ya bu da benim sınavım. Ben iyiyim sorun yok, fazla vakitte yok ağustos ayında hallolacak inşallah. Ne olup bittiğini inanın bende bilmiyorum. Söyleneni yapıyorum. Sadece dua edin. Dünyanın dua ile döndüğüne inananlardanım. Kimseden bir beklentim yok. Yazmak rahatlatıyor. İbret olsun diye yazıyorum. Hastalık hastası olanlara, dünyada savaş, kıtlık, açlık, hastalık, işsizlik, varken hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayanlara. Duyarsız olanlara. Kibrinden burnun ucunu göremeyen insanlara. Bende bu dünyada yaşıyorum. Şükredin. Sevgiler. dENiZ.