Deniz’ler Bozkır’a emanet...

Yüreğimde haykıran suskunluk

Ne de çok benziyor

Rüzgârda sallanan fidanlara…

Ve

Son mektubun kelimeleri kadar

Dokunaklı… 

Duygular etrafa kalabalık kendine yalnız

Gün geceyi öperken postallarının bağcıklarında…

Gece ölüme demleniyor 

Gençliğimizi dağlaya dağlaya…

Konuşamıyorum

Konuşmuyorum

Konuşmaya gerek yok

Oysa

DENİZLER Bozkıra emanet…

O

En kış bahar seherinde

Ölüm düştü gözbebeklerime

Düşler yalnızlıkla döllendi…

Sevmek ödünç alınmıştı sanki

Boynu ilmikli yüzlerden…

Bilmezler ki

İçine çektikçe çekesin gelen

Toprak kokusuna benzer bir

Ölümsüzlük

Ve

İnanç

Miras kaldı usulca süzülüp darağacından…

Ki

Ben oldu

Sen oldu

Biz oldu… 

Baharlara vardıkça aldığım yaşla,

Bir parçam darağacı

Her yanım isyan ! 

Ola ki

Ayrı düştüğümü varsaysam

Geri dönülemeyen Mayıslara

Ya da

Gidilemeyen adaya

Adımı yitiririm

DENİZLERİ kutsayan gözyaşlarımda… 

Oysa 

Biliyorum

Biliyorum ki

Gençliğimin yol arkadaşları

Buram buram

Mayıs kokuyorlar hala… 

Sevtap Özkahraman

4  Mayıs 2012 / BOZKIR