Deniz ve ben

Bir yelkenlinin arkasında bıraktığı dalgalar gibi mi desem?
Çok yüksekten geçen bir uçağın arkasındaki beyaz izler gibi mi yoksa?
İşte bunlar gibi arkamdaki yıllara bıraktığım ruhum benim...
Önce çok belirgin o parçalanmışlık...
Gözle görünüyor sanırsın o izler, gözaltlarımdan... 

Değil işte, gördüğün an oradasın...
O anda iki yerdesin...
Hem ilerliyorsun, hem kalıyorsun...
Hem uçaksın o anda, hem beyaz izsin...
Hem yelkenlisin, hem arkasında oluşan halkalarsın...
Oysa o halkalar ve beyaz iz gerisin geri gelmiyor sana...
Dağılıp gidiyorsun milyonlarca atom halinde atmosfere, dağlara, çalılara... 

Ben bir tek deniz kıyısında, sahilde toplanırım...
Orada bir tek ben olurum...
Ne geçmişim kalır, ne parçalanmışlığım...
Orada her parçam benle olur, benim olur...
Orada tüm benliğim denizle olur... 

Biliyorum bunları da, nedeni nedir bilmiyorum...
Teslim oluş diyemem buna, tapınmam ben...
Ama denizden güç aldığım doğrudur...
Deniz içinde nasıl erittiyse eriyebilen her şeyi:
Bende erittim sayıyorum kendimde eriyebilecekleri...
Nasıl kusuyorsa deniz erimeyenleri içinde, bende yok sayıyorum onları...
Bu kadar diyorum, benden bu kadar... 

Bir tek sahilde toplu, tek ve salt olabiliyorum ben...
O dağlardaki, çalılardaki, çöllerdeki her parçam orada, sahilde toplanıyorlar başıma...
Ve neremden koptularsa, ince bir işçilikle kopan yerime yapışıyorlar...
Deniz nasıl içinde eriyenleri eritiyorsa;
İçinde milyonlarca canlıyı besliyorsa;
Beni de mi içine alıyor ne?
Beni de içinde mi eritiyor ne?
Ben orada sımsıkı toplanıyorum ve ben oluyorum..
Bir ben kalıyorum orada, bir deniz...
Birde bende eriyenler ile bende yaşayanlar...
Gerisini kusabiliyorum...