Deniz

Gidişin

son yeşil yaprağın düşmesidir toprağa

yalnızsın çırılçıplak darağacında

üşür mü bu ağaç yapraklarını döktüğünde

titrer mi gövdesi senin gibi,

poyraz vurduğunda en kuytu boşluğuna kadar

öfkem ,kılcal damarlarında azar.

peki soluksuz kalır mı benim gibi?

sicim sıktığında son nefesini.

boynunda ki sicim direncin madalyasıdır

kulağımı tırmalayan kahpe gülüş

kurt köpeği salyasıdır.

cellat ne kadar sakindi oysa

ne kadar da umarsız

sen gözlerini dikmişken şafağa

bu kadar mı ezbere yollanır bir fidan ayrılığa?

çakallar didişir ufkunda

akbabalar etçil bir rüyada

deniz manzaralı bir ölümü izler kirli gözleri

ölüm değil ,insanlığa zulüm.

ciğerlerimde tarifsiz bir acı

aldırma rahat uyu sen

türküler yanlızlığının ilacı

onurlu kavgamın en tepedeki tacı

son çığlığın yaşamımın mirası.

sen saltanat kalelerini ardına kadar sarsan

yeşil parkalı adam.

suçu neydi

gölgesi rüzgara karışırken darağacında

özgürce yaşamak arzusu

özgür bir bayrak altında

eceliyle ölmeli insan

coni mermisinden sakınmadan

kıyılarında balıkçılar gezinmeli ,ağlarında bin yakamaz

güverteleri bin ceset düşman gemileri değil, bayrakları istavroz

sen bal badem yerken

ben açlıktan ölmemeliyim sersefil

tarlada çöpe dökülen mahsül,şehirde neden mutfak yakan bir fitil.

kayırma değil

torpil değil

onun bunun adamı uşağı hiç değil

ehil olmalı başta ,ehil!

ama gel görki öldürdü onu bu şehir!

esir düşlerin hoyrat çığlığı

özgür dağların çelikten ıslığı

yitip gitti bir şafak vakti

darağacı dar geldi ölümüne

sancısı kapladı tüm çağı.

ölü bir meyvedir darağacında ayrılık

yüreklerde bir acayip korku

anlaşılmaz bir sığlık

tutanaklar

adaleti şahdamarından kopartan bir ısırık.

darağacı ben ve sicim

sana bu yazdıklarım ne ilktir ne de sondur biriciğim

kayalıkta açan çiçeğim

sert iklimim

yanık ezgim

nefesim...

deniz'im...

Necati Eren GÜREL

15 mart 2006