Denizin üstünde yürümek

Eski zamanlardan bir deyim vardır “Dağda peygamber olmak kolaydır” diye. Eğer seni aşağıya çeken kişiler, olaylar olmazsa manevi yolda ilerlemek çok kolaydır. Sakin, sabırlı, bilge, sevgi dolu, yardım sever ve daha birçok erdemliğe kavuşmuş gibi görünürsün. Ama sadece görünürsün. Bütün gün mağaraya, evine vs. kapanıp okursun veya vaaz verirsin, meditasyon yaparsın bolca Işık çekmek için veya zaten dolu olan zihnini boşaltmak için. İnsan kendi iç sesini dinlemesin demiyorum, buna büyük ölçüde ihtiyaç var fakat optimal ölçüde yapılmalı hepsi. Tarih, kendini Yaradan’ı bulmaya, kendini ıslah etmeye ve bedeninin tüm arzularını aşmaya tüm hayatını adamış, inzivaya çekilmiş sözde “bilgelerle” dolu. Merak ediyorum bu kişiler madem bu kadar içlerine dönüp bir şeyler keşfetmek için uğraş veriyorlar da hiç şu soruyu kendilerine sormayı akıl etmemişler mi? “Madem tüm dünyevi şeylerden ve insanlardan elimi eteğimi çekmem gerekiyor, Tanrım beni niye bu dünyaya attın?” “Benim sınavlarım neler?” “Bir odaya kapanıp okumakla bilginin dışında ne edindim?” “Seni bu oda da edinebildim mi?”

Kendini yalnız bırakarak kitaplardan sevmeyi, affetmeyi, merhameti, empatiyi, sabrı, güveni, paylaşmayı ve daha birçok erdemi edinmiş bir adam var mıdır? Eğer öyleyse yaşamda verilen sınavlara, uğruna çekilen sıkıntılara ne gerek vardı? Hayattan, yaşamaktan kaçan biri acılardan, insanlardan, tüm ızdıraplardan kaçmış olur. Yaradan’ın ona bu dünyada bizler için yarattığı her şeyi ve herkesi kullanarak sunduğu tüm sınavları reddederek yaşar. Sonunda da hiçbir şey edinemeden, fakat kafasını yaşamın içinde uygulayamadığı boş bilgilerle doldurarak kendini bilge biri sanan bir kibirle birlikte ölür gider, bir başka bahara, kaldığı yerden tekrar başlamak üzere…

Adam yolunda han kuran bir yolcu olarak kalabilmeli. Bu dünyaya ve tüm insanlığa bütün iyilikleri, güzellikleri vermeye gayret etmeli. Hayatı tüm renkleriyle yaşayarak, insanlardan, ıztıraplardan, sınavlardan kaçmadan aynı zamanda onu yolundan alıkoyan bağlılıklara da dikkat ederek ilerlemeli. Sevgi bağlılık değildir. Bu ikisi birbirine karıştırılmamalı. Tam tersi, bağlılık sevgiyi kısıtlar, tüm bağımlılıkların üstünde olan bir sevgi en güçlü Işıktır ve yağmurun bitkileri beslediği gibi bizi büyütmek, beslemek için üzerimize yağar. Sevgi özgürlüktür ve tarafsızlıktır, nötr olabilmektir. Bu ikisi ruhumuzun uçabilmesini sağlayan iki kanat olacaktır.

Tüm koşulların üstüne çıkmamızın tek koşulu bakış açımızı değiştirmektir. Değiştirme gücümüz yalnızca kendi üzerimizdedir ve kişi kendinde değişimi başardığı anda tüm dünyası değişir. Bu değişim de pratikte davranışlarımızın değişimi ile gerçekleşir. Aslında düşünce yapımız davranışlarımıza etki eder, davranışlarımız da düşünce yapımıza. Bu binevi bilinçli bir şekilde bilinçaltımıza etki etmek demektir. “Ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol” koşuluyla burada bilinçli bir şekilde olmak istediğimiz hale bürünürüz ve başlangıçta rol dahi yapsak, bu davranış şeklimize uygun olarak bakış açımız ve karakterimizi şekillendiririz ve bu tamamıyla bizim kontrolümüz altında olur. Sonrasında rol olarak başladığımız davranışlar üzerimize oturmaya başlar, bunları edinmeye başlarız ve bir alışkanlık haline gelir. Bu alışkanlıklar artık farkında olmadan bize aittir ve ikinci doğamız haline gelir. Çocukluğumuzdan beri süregelen toplumun, ailemizin ve bulunduğumuz tüm çevrenin bizden beklentileriyle farkında olmadan oluşturduğumuz davranış şekillerimiz, inançlarımız, karakterimiz, alışkanlıklarımız artık bizim kontrolü ele geçirmemizle birlikte yeniden oluşmaya başlar. Böylece değişen bakış açımızla birlikte dünyamız da değişir. Tabii bu sefer dümen bizim elimizdedir. Tek bakış açısıyla değiştirebileceğin yaşamın cehennemden cennete, ızdıraptan neşeye dönüşebilir.

Burada her şeye katlanmak adına sabırdan bahsetmiyorum. Burada, kişinin kendini o anki acı ve zorluğundan sadece başka bir pencereden bakarak nasıl kurtarabileceğinden bahsediyorum. Böylece artık ona hiçbir şey sıkıntı ve acı veremez, problem diye bir şey kalmaz hayatında. Bunu yapamayan bir insan hayat denizinin dalgalarında defalarca kez su yuttuktan sonra boğulur gider. Hayat oyununu iyi öğrenmiş, darbelere karşı darbeyle cevap vermeyi başarmış kişi ise iyi bir yüzücü olabilir. Bu kişi çok hassas olmamayı öğrenmiştir, vurdumduymazdır. Hayatın darbelerini fazla umursamaz, nasıl olsa karşı darbeyle dönecektir… Bir de denizin üstünde yürüyebilenler vardır. Bunlar hayatı acısıyla tatlısıyla ayaklarının altına almış, tüm bunların üstüne çıkmayı başarmış adamlardır. Bilgelik ve sevgiyi edinmiş bir adamın iki önemli görevinden biri doğamıza ait sevgiyi artırmak ve yaymaktır, diğeri de arzuyu o kadar kuvvetlendirmektir ki böylece kalp kolayca hasar almasın, egomuz bizi ele geçirmesin. Bunun sırrı yaşamda dengeyi oturtabilmekten geçer. O yüzden kişi hem sevgi dolu, nazik hem de güçlü, çelik gibi olabilmeli hayatta.

Kalbin Kanadı

Güneşin berraklığıyla şakıdı

Gönlümün şen sesi.

Çektim derin bir nefes, gözlerim kapalı.

Kulağımda melodi, camıma çarparken bir kuşun kanadı.

*

Var mı ondan özgür olanı?

Bir de ben,

Takınca kalbime kanadı,

Öğrendi sonunda uçmayı.

Ç.M.

*

Derininde Hazine

Ne coştun bugün yine

Yetmedi mi dün geceki kükreme

Akıttın tüm gözyaşlarını üstüme

Demedim mi sana, kullanmam şemsiye

*

İçime kadar işledi damlaların

Fazla geldi, döküldü yere, şıkır şıkır pulların

Hadi gel, dansa kalkalım

*

Ama artık sen çok oldun

Taştın Göl oldun

Bense daldım, balığın oldum

Derininde saklı bir inci buldum

Ç.M.

Bestemizin Yolculuğu

Sus! Kapat kulaklarını 

Sessizliğe giden yolda,

Bir beste yapmalı.

*

Öyle kısa olmamalı yolculuklar, 

Duraktan önce, seyahati sindirmeli yolcular

Ağır, balerin edası

Uzun soluklu olsun molalar

Çıkaralım tadını doğanın

Eşlik etsin bize Martılar

Hep düz yolda gitmeyelim

Dağlara da çıkalım 

Her adım, daha bir yukarı olsun

Her birini, ağır ağır çıkalım 

Sonra, hızlı inişe geçelim

Ayağımız kesilsin yerden

Tam uçma zamanı derken; 

Bırakalım kendimizi bulutların arasına

Takılalım bir kuş sürüsünün kuyruğuna

Kulak verelim, ilk kar taneleriyle vuran rüzgârın fısıltısına 

Sonra bir anda, alabora 

Atsın bizi, okyanusun kucağına

İşte tam burada; 

Bırakalım artık kendimizi, dalgaların bağrına

Onlar taşır bizi, yunusların kaptanlığında

Artık fark eder mi nereye gittiğimiz 

Bütün olmuşken üçümüz

Sen, ben, yolumuz

*

Geçmişken kendimizden tam da

Yine güneşi gördük,

Dalgalarla vurduğumuz kıyıda

*

Sus! Kapat kulaklarını 

Ötesine giden yolda,

Bestemizi çalmalı…

Ç.M.

Çağla Meydan