Denizköy’de balık olmak…

Bu pazar dingin, 24 saatten çok fazla, çok dolu bir gündü.. Akşama doğru balık için çıktık yola kendimizi Denizköy’ de bulduk..

Bir güzel resim daha bu gece Denizköy’de oluştu. Balığa çıkan bir güzelin yanına yazıldım, sevinçli..

Zaman ilerledi, gece koyulaştı, yıldızlar gökyüzünde çoğaldı, muhteşemdi.

Sahilde in ile cin bile yoktu, koşarak sevinçle olta savuran bir balıkçı, dalgaların sakin çırpınışları, hafif serin ama insanı üşüten bir esinti...

Öylesine bir hoşluk vardı ki ortamda; bir ara doğaya güzel bir resim sunduğumuzu düşündük ve gülümsedik bize..

Sadece o an bu esintinin yanında olmak yeterli ve güzeldi, huzurlu idi..

Bir ara döndü yaklaştı ilk tuttuğum balık senin dedi.. Ben yarım kilodan küçük ise kabul etmem dedim.. Sanki gülümsemelerimize balıklarda güldü..

Balık tutuluyor işte; bu gece ay yok, yıldızlar aydınlatıyor geceyi, ilerde balıkçı tekneleri turluyor.
Balıklar bi zaman oltaya takılacaklar ama bu gece değil..

Her şeyin bir zamanı var.. Elimde olta yarası… Ama “Balıkçı” bu balıklar ya çok zeki ya da toklar diye söylenirken kendine gülüyor..

Denizköy Dikili’den Çandarlı’ya doğru deniz kenarından giderken dağların arasında bir koyun berisine kurulmuş, sakin ıssız bir belde.. Issızlık ara ara insana ürperti veriyor.

Denizköy’de balık olmak nerden mi çıktı, bu kez de o yöne döndük.. Çünkü öğrendim ki son günlerde belirsizliğin önü açık ve bu özgürlüğün merkezi.. Kendini kesin ilan eden her şey kaybetti..

Sıradan günlük yaşamı bu pazar olduğu gibi tamamen ele geçirmeyi dileyerek zeytinliklerin arasında evin yolunu tuttuk..

Zamanı kendinize ait kılın… Ve bunu yaparken; yapabilirsiniz, birbirinizin özüne ulaştığınızı keşfedin.

Kollarınızı yıldızlı geceye uzatın hakikatin peşinde, gözleriniz kapalı onu, açık bir kitap gibi okuyun..

"düş,
düşür benden hüznü,
ses ver dilime kulağımda haykıran hayata
düş,
gül bana deli deli
çocuk ol
söküp at tembel zamanı sırtından
düş
bana beni geri ver"