Deprem sonrası ( Bölüm 5 )

Hısım, akraba ve konu komşudan oluşan Çadır Köyümüzde çocuk nüfusu az değildi.
Çocuklar o kadar tedirgin ve endişeliydi ki yüzümüzdeki en küçük bir ifadeyi kaçırmamak için gayret ediyorlardı. Biz büyükler de bunun farkında olduğumuzdan eve gelince çocuklaşıyor, gülüşüp şakalaşıyorduk.
Herşeyin farkında da olsalar sonuçta çocuktular, bir anda ortalık kahkahaya boğulur, güler eğlenirdik.
Gece toplaşır, çay sohbetleri ve oyunlar tertipler vakit geçirirdik. Bazen de bu bir sinema akşamı olurdu. Amansız sorularla muhatap olsak da işi başka yerlere çekerek işin içinden sıyrılmayı becerirdik. Cingözler yemezdi ama herhalde biraz da olsa içlerine su serpilirdi.
Bir akşam bir kaç aile hep birlikte İzmit'e bir Alışveriş Merkezine gitmeye karar verdik. Tam hatırlamıyorum belki de bir bayram önüydü.
Gülüş cümbüş bir yolculuktan sonra AVM'nin kapısına geldik. İçeriye girerken tam güvenlik personelinin ve metal eşyaya duyarlı geçiş noktasının bulunduğu yerdeyiz.
En önden de arkadaşın on, oniki yaşlarındaki kızı girdi. Ben de sesli olarak ona takıldım ve güvenlik görevlisine,
- Aman onu aramadan geçirme silahsız gezmez, diyerek güldüm.
Güvenlik görevlisi de gülerek,
- Kesin silahlıdır o, deyip benim şakaya katkı sağladı.
Fakat bizim kuyruk ilerlemiyor, silahlı olduğundan şüphelenilen şahıs olduğu yerde buz kesmiş, beti benzi atmış bekliyordu. Arama noktasını geçen babası koluna girip,
- Hadi kızım, diyerek alıp götürmese kımıldayamayacak.
Bir tuhaflık vardı ya anlayamamıştım. Mağazanın içine doğru ilerleyip köşeyi dönünce şüpheli konuştu.
- Naptın sen amca ya?
Sonradan öğreniyoruz ki, babası üzerindeki kuru sıkı tabancayı çocuk aranmaz diye beline takmış. Ben de olaydan habersiz biliyormuş gibi ihbar edince yavrum kazık kesmiş orada...
Şimdi ne mi yapıyor?
Evlendi çok tatlı bir kızı var.
Bence silahsız gezmez o cingöz...