18 Ağustos '08
- Kategori
- Gündelik Yaşam
Deprem
Oturduğumuz evin karşısında şu anda boş olan arsada daha önce yeni yapılan siteler vardı. 17 AĞUSTOS'TA hepsi yıkıldı. Yaşamlar yerini yokuluşlara bıraktı. Tam depremin olduğu saatler de arabası ile gelip kayıpları için mumlar yakan orta yaşlarda bir adam yüreklerimizi dağladı. Balkonda oturmuş, komşu kızlarımızın acısını yaşarken tanımadımız bu beyefendiye yüreğimizin en derinlerinde bir yer ayırıverdik.
Geceyi böyle hüzlü, uykusuz, yaralı geçirdikten sonra sabah kızlarımızı ziyaret için mezarlığa gittik. Ancak acımızı ikiye katlayan DÜĞÜN KONVOYLARI oldu. Unuttuk mu? Bu kadar çabuk unuttuk mu? Felaketi. Duyarsızlığımıza inanamıyorum. Bu acıyı yaşayan bu toprakların insanları lütfen bu saygısızlığı bir daha yapmayın....... Herkes unutabilir fakat biz Sakarya'da yaşayıp burada nefes aldığımız sürece unutma hakkına sahip değiliz...... UNUTAMAYIZ, UNUTTURMAYIZ... Mezarlıktaki ziyareççi azlığıda başka bir yara aslında. Galiba balık hafızalı bir toplum olduğumuzu kabul etmek zorundayız. Evet biz haksızlığı, zulmü, adaletsizliği, acıyı ve ölümü çabuk unutan bir milletiz.........