Derinlerindeki özgürlük

Derinlerindedir özgürlük... Ne bileğindeki kelepçeye, ne parmağındaki yüzüğe, ne de üzerine kapanan kapılara kabahat yükle... Özgür hissetmiyorsan, değilsindir. Önce içindeki kapıları açman, yüreğindeki düğümleri çözmen gerek. Belki duvarlar kırman gerek, belki de önce kırılması gereken duvarları bulman...

Seni benden koparan da, kıramadığın duvarlar oldu sanırım... O kadar çok duvar varmış ki meğer...

Ne zaman bir duvarı aralasam, duvarın arkasından sızan ışığı görsem, yeni bir duvar çıkıyor karşıma. Gördüğüm bir ışık olmadığını anlıyorum işte o zaman... Görmek istediğim şeyleri gördüğümü sadece...

Çılgınca bir özgürlük arayışı içindeyiz hepimiz... Çalıştığımız iş memnun etmiyor bizi, işinden memnun olduğunu söyleyen kimseye rastlamadım henüz. Yaşadığımız hayat memnun etmiyor, mutlaka bir eksik, ters giden bir şey var diyerek buhrana vuruyoruz her seferinde kendimizi. İnişler de, çıkışlar da olduğunu farketmiyoruz. Giderek büyüyen bir memnuniyetsizlik içinde gündüzü gece, geceyi gündüz yapmaya çalışarak yaşıyoruz... Hepsi boşa... Özgürlüğün içimizde olduğunu farketmediğimiz sürece, debelenip duracağız bu anlamsız yarışta. “Kim daha çok yıprandı?” yarışı...

Yaşadıklarımızdan çok, kendimize yaşattıklarımızın bizi daha çok yorduğunu duvarlarımızı kırmadan, zincirlerimizi koparmadan anlayamayacağız. Bize ulaşmaya çalışanların yüzüne varolmayan kapılar kapadığımız sürece özgür kalamayacağız. En önemlisi de, bütün bunları biliyor olmamıza rağmen, yapmak istememize rağmen yine de yapamayacağız. Gerçekten istemeyeceğiz, belki de.. Belki de kendimizi bu kadar savunmasız, içi- dışı bir bırakarak risk alamayacağız, korkacağız kimseye belli etmeden. Korktuğumuzu kendimize bile açıklamaktan korkarak, içimizde bulduğumuz karanlık koridorlarda saklanacağız. Özgürlüğün hissetmek olduğunu, körelmiş hislerimizle anlayamayacağız.

Çocukluğumuzun “sınır tanımazlık” duygusunu, hangi ara derinlerimize gömdüğümüzü merak bile etmeyeceğiz. Derinlerimizde saklı olduğunu bile farkedemedeğimiz için, bulmaya da çalışmayacağız belki... Karamsar yazılar yazacağız, kendimizi kendimize anlatmak için...

Bir şeyi özleyeceğiz sürekli, adını koyamadan... Bazen hüzünlü bir tebessüm ile yad edeceğiz, bazen nedenini anlamadan bir damla yaş düşecek kaybettiklerimiz için... Özgürlüğün içimizde saklı olduğunu farkedemeden, sevemeyeceğiz özgürce... Sevip bağlanmanın özgürlüğümüzü elimizden alacağından korkacağız ve buna “özgürlük” diyeceğiz, yüzümüzde acı bir gülümseme ile...