Ders(im) özür…

Özür dileyip kurtulmak istediklerim;

Anne, bak diyeceğim ama akşam hesap sormaya kalkma.

-Hani, 1978 yılıydı, sen tüp parasını kaybetmiştin. Babam da sana fena parlayıp kalayı basmıştı, aha o tüp parasını ben lüpletmiştim. Bakkal İsmail’den pembe gofret alıp afiyetle götürmüştüm. ÖZÜR DİLERİM.

Değerli edebiyat öğretmenim İlhami Bey, hocam hani Sultantepe yokuşuna park ettiğiniz arabanızı, her okul çıkışı küçük sınıflara ittirmek zorunda kalırdınız, hazır yeri gelmişken;

-Sizin tosbağanın benzin deposuna arsızca ve utanmadan kum attığımızı itiraf ediyorum. ÖZÜR DİLERİM.

Biricik küçük kardeşim. Her anneler gününde senin kumbarandan çıkan paraların, neden eksik çıktığını anlayamayıp yıllarca ağladın. Göz yaşlarını sil artık.

-Uğur böceği kumbaranın içinden, ağabeyimin cımbızıyla paralarını ben aşırdım. Benim harçlıklar hep fazla çıkıyordu onun için. ÖZÜR DİLERİM.

Oğlum Ali, küçüksün diye seni ayırmayacağım. Kayboldu diye evi birbirine kattığın oyuncaklar var ya;

-Dağıtmandan ve topla demekten bıktığım için çöpe şutladım. ÖZÜR DİLERİM.

Hasan Amca, sizin kapıda bulduğun ve apartmanın kedisi Şerafettin tarafından yapıldığını düşündüğün o bokları;

-Okul dönüşü, parktaki kumlardan toplayıp ben bıraktım. Kızına gıcık oluyordum. ÖZÜR DİLERİM.

İpek Abla, temizlediğin camların üzerine kuşların hemen nasıl sıçtığını anlayamadan geri geri temizledin.

-Yan taraftaki inşaattan aldığım kireçli suyu camlara ben attıyordum. ÖZÜR DİLERİM.

Canım eşim, kaybettiğin için kafayı sıyırıp dolabı indirmene rağmen bulamadığın kazaklar ve pantolonları kapıcının üstünde görüp sormuştun hani;

-Evet, onlar senin kıyafetlerindi. Paranoyak değilsin. Onları da ben verdim.ÖZÜR DİLERİM.

Abla, yeni aldığın batik boyama elbiseni giyip, üstüne çamaşır suyu döküp yerine koydum;

-Sorduğunda, elbisenin kendi deseni olduğuna seni inandırıp marizledim. ÖZÜR DİLERİM.

İlk okul öğretmenim Emel Hanım. Yan sınıfta okuyan çocuğun elinden beni kurtarmış ve onu paralamıştınız. “Kız çocuğu tekme atmaz, sen atmışsın” diye.

-Doğru söylüyordu. Ona tekmeyi ben attım. Korkudan söylemedim. ÖZÜR DİLERİM.

Nezahat Teyze, posta kutularındaki mektupları açana veryansın ederken, hep sizi destekleyip, körükledim;

-Oysa, mektupları meraktan açıp okuyordum. ÖZÜR DİLERİM.

Benimkiler, özür dilenebilecek kadar küçükmüş meğer.

DERS(İM) ÖZÜR. DİLERİM OLUR.

Sağlıkla ve mutlu kalın 23/11/2011

Gülay Mustafaoğlu