Dersane terörü

Birkaç gün önce yaşanan dersane borçlusu bir ailenin tirajik öyküsü, yüreklerimizi derinden yaralamış ve ülkemizin çarpık bir sistemine ait önemli bir işaret olmuştur. Bu vahim olay, basında yer aldığı gibi; dersaneye olan borcunu ödeyemeyen bir anne’nin demir parmaklıklar arkasına konulması ve ardından 18 yaşındaki oğlunun çaresizlikten bunalıma düşüp intihar etmesi şeklinde gelişmiştir. İnsan olanın böyle bir olay karşısında keder, nefret, hırs, vs. gibi duygulara kapılmaması mümkün mü?

İnsan ister istemez, eğitim sistemini böyle bir cendere şekline getirenlere ve bunu devam ettirenlere, buna çare üretmeyenlere lanet etmekten kendini alamıyor. Gece haberlerinde, salıverilen annenin, oğlunun mezarı başındaki hali ve acı dolu sözleri ‘’ demirleri kıramadım oğlum’’ ‘’sana yetişemedim oğlum’’ ‘’özür dilerim oğlum’’ diye ağlayıp inlemesi dayanılacak cinsten değildi. Seyrederken hırsımdan, oturduğum kanapeyi yumrukladım. Yapabileceğim tek şey, o anne için Allah’tan güç kuvvet ve sabır dilemekti..

İnsan sormadan edemiyor, neden mahkumuz özel dersanelere. Okulların bilgi seviyesi yeterli değilse devletin görevi bunu düzeltmek değimlidir? Devletin, vatandaşını bilgi simsarlarının ellerine teslim etmesi mi gerekir? Her türlü örneği batıdan almaya kalkan yönetenlerin, eğitim konusunda da oradaki örnekleri incelemeleri gerekmez mi. Oralarda böyle bir sebepten aileler çökmüyor, insanlar intihar etmiyor. Ailenin çöküşü, toplumun da çöküşü demektir. Böyle bir sürece girildiğinin işaretleri daha ne kadar görmezden gelinebilir? Bir dersane müşterisi baba olarak sebep olanları bir kez daha lanetliyorum. Eğitimin, ticaret malzemesi haline getirilmesinin derhal önüne geçilmelidir.