Dert Söyletir,Hal Ağlatır

Biz ki mavi sularda yalnız birer deniz gibiydik vakitsiz geçen zamanlarda. Teni bakır rengi gibiydik aysız ,güneşsiz,ışıldayan akşamlarda…Yıldızlar ise tedirgin,yıldızlar yitik türkülere karışırdı turuncuya kesen poyrazlı sabahlarda…

Seher yeli hep erken,hep incecikti dağların,tepelerin yamaçlarına gün vururken.. İşte o zaman sen ilk açan çiçekler gibiydin baharın yemyeşil dudağında…Ben ise saçları kıvır kıvır, akpak yüreğime henüz kir düşmemiş,güleç yüzlündüm,gamsız-kedersiz bülbüller gibi yarin bağında..

Ayrılık hasreti vurdu ikimizi,kırıldık işte böyle dal dal ve bir kırlangıç kuşu düşer aklıma durduk yerde,bambaşka,kıpırtısız ve yapayalnız…

Ne zaman fikrime dolanınca öldüren o akşamlar,pembeleşerek çıldırışını ve iri damlaların dünyayı toprak kokusuna boğduğu anlar geliyor aklıma gülüm..Sonra toprağı yaran filizler ve tomurcuklar,gül işlemeli patiskalar konar yüreğimin en güzel yerine.Ne gelir elden şimdi ben yapan yapıldak bir halde,bir umarsız haldır sende,şu mısraları dinle de anla beni sen yokken derbederim işte...

Yaram sızlayınca sesin ustura sesi gibi keskinleşiyor hatıralarımın en solgun yerinde..Hani o ruhu okşayıcı, yumuşak ve kadife sesinle türküler söylerdin nehirler kenarında ikimize…

Şimdi karşı dağların ardına hasretler mi yetişir sevgili? Kurda ,kuşa ,karıncaya,ota ,çiçeğe, dikene ve ışıkla menevşenen güne varanda,ağıtlar söylerim sensiz geçen her gece.Şeftali ve kiraz çiçeklerinin apansız kokusu yüzüme düşünce hatıralar depreşir,sıcak bir kan ılık ılık dökülüyor yangınlar içindeki tenimin üstüne…An olur kapkara bir düş usulca düşer ırgalanan yüreğime.Bir soğuk hançer misali bu hasret,bir dermansız yaradır böyle…

Bilirsin dert söyletir ,hal ağlatır gülüm,birlikte gömdük sevdalarımızı dağların bağırlarına. Birlikte ağladık, birlikte güldük yıldızsız gecelerde.Birlikte bir kır lalesine,bir yılana,bir akasyaya su verdik temmuz ortasında…

Şimdi kurt yemiş elmalar gibi dalından mı düştük asırlık çınarlardan. Ekmekten sudan kesildim bir bilsen toprak kanar,mevsimler demlenir buğulanan gözlerimde ve ben düşle gerçek arasında bir yerdeyim,senden bir ölüm kadar uzaklarda….

Sabahın keskin ışıkları duvardaki mahzun resme vurunca,gözlerimde kapkara bulutlar gürlemelerle gelir ki aklın şaşar.Dilimdeki o hasretlik ezgi uzayıp gider ve gün her ışıldadığında gülüm,bana ağlamak düşer..

Her an göçmen kuşlar gibi kanatlarımı fora etmiş ha uçtu, ha uçacağım sana diyorum.. Lakin bir bilsen ,gelsem mi, gitsem mi diye bir tuhaf ikircik içinde hasretinle her gün ölüp ölüp yeniden dirilmekteyim..

06.07.2008

İbrahim KAYA

www.idealistogretmenler.com