Desem ki

Şimdi bölsem şu sessizliği, kırsam zincirlerini hayatın..  

Ve haykırsam insanların yüzüne tüm yalanları!  

Vursam kendimi ıssız, uzun ve tozlu yollara.. 

Ömrümün kanayan yarasını inadına tuz basarak dağlasam.. 

Yaksam hayallerimi yazdığım süt rengi kağıtları birer birer..  

Yollarda geçse kalan ömrüm..  

Yitirilmiş bir gençliğin yasını tutup yürüsem dağları aşarak.. 

Mavi göklerin altında sabahlasam her gecenin ardından..  

Güneşi içsem ipil ipil ay ışığı kokan saçlarında çocukların..  

Kül rengine dönen yüreğimi gelinciklere bezesem, al al olsa..  

Yeniden dirilsem taze bir fidan misali,  

El değmemiş, körpe, nazenin.. 

Yeşersem umut kokan aşkın verimli topraklarında.. 

Kömür gözlü, esmer tenli kızların kekik kokan saçlarına takılı bir gül olsam, ,  

Anaların bağrını kavuran evlat hasreti gibi susamışken hayata,  

Soluklansam yar’in nergis kokulu avuçlarında.. 

İçsem kana kana yaşamın tüm renklerini.. 

Tekrar düşsem yollara bir seher vakti.. 

Yara bere içinde her bir yanım sızım sızım sızlarken.. 

Bir bilinmeze doğru yürüsem ağır aksak,  

Sol yanımda yar’in sancısı..