Desinler Köleliği

Kölelik dönemleri geride kaldı. Bildiğimiz,  bir kaç eski film ve diziden ibaret. Kunta Kinte, Köle İsaura en çarpıcı örnekler. Şimdi herkes özgür. Köle yok, efendi yok. İstediğimizi istediğimiz zaman yapıyoruz ya da öyle zannediyoruz.

“Evladım komşular ne der”, “Etrafa rezil olacağız senin yüzünden” “Beni üzme hadi canım” kaç kere duyduk bu cümleleri hayatımız boyunca. Yalnız kalmamak için kaç kere MIŞ GİBİ yaptık. Kalıpların içine hapsettik kendimizi. İstemediğimiz halde yedik, giydik, gittik, yaptık.

Kendimiz olmanın dışında herkes olduk. Aile, arkadaş, öğretmen, komşu, eş, çocuk için yaşadık. Kendimizi unuttuk. Öyle hale geldik ki hiç sormadık “Ben ne istiyorum” diye. “ Nereye gidiyorum, ne yapıyorum, kimim” diye sorgulamadık hiç. Standart yaşamlar içine hapsettik kendimizi. Desinler köleliğine mahkum ettik.

“Her sahnede kılık değiştirme, onlar palyaçolardır” diyor biri. Her koşulda, her yerde kendin ol.  Doğan Cüceloğlu da “Mış Gibi” Yaşamlar adlı kitabında; kimimizin körleşip fark etmediği, kimimizin kanıksayıp artık yadırgamadığı yaşamlar yaşıyoruz diyor. Sanki kaderimiz olmuş, kuşaktan kuşağa sürüp gidiyor: Yaşıyormuş gibi görünüp de aslında yaşamamak... Ve yaşamadığının farkında bile olmamak...

O zaman önce kendimizin kim olduğunu bulmamız lazım. Bir sonraki adım, kendi kılığımızı dikmek. Sonra da bu kılığı giyip, başkaları ne der diye düşünmeden hareket edebilmek. Aslında en önce köle olduğunu fark etmek gerek. Desinler adlı yerleşim alanından kalkıp, kendi alanına göç etmek.

Çimen Erengezgin