Deşiyorum beni, zorum neydi?

80'lerin ortaları olmalı, bir hafta on gün kadar SUS kalmıştık seninle baba; ama niye?

İlk susan bendim, bak bunu NET hatırlıyorum. Ben susunca sen de susmuştun. İnatçıydın baba, eee, ben de senin oğlun, inatçıydım, inat. Konu neydi, anımsatabilir misin baba? Haklısın, ilk susan bendim, nedeni bende olmalı.

Bir hafta on gün konuşmadığımız kesin baba, lakin neden sustuk gerçekten şimdi, bilemiyorum. Gidip kime sormalı, bir bilen olur mu? 

Uzun zaman konuşmadığımızı belki hatırlayan olur ama, nedenini bilebileceklerini sanmam; çünkü o bendeydi, bana özel. Silmişim. O kadar da önemli bir şey değilmiş demek ki, o neden. Burada öne çıkan o sus hali, bir zaman süren.

İlk kim konuşmuştu, sessizliği bozmuştu baba?

Sokağın bir ucunda ben, bir ucunda sen, birbirimize yaklaşıyoruz, işte yan yanayız, geçip gidiyoruz, birbirimize bakmıyoruz, suratlar asık, dişler sıkılı; derdimiz neydi baba? Sadece susuyoruz değil mi, başka bir şey yok, yalnızca aramızda sessizlik.

O zamandan bu zamana baba, çaresiz kaldı mı susanım ben!

Derdim neydi acaba? Senin bir derdinin olmadığını biliyordum. Benim derdim neydi? Büyüyordum, ama kendimi bir yere koyamıyordum. İçinde bulunduğum dünya sıkıyordu beni, ağır geliyordu birçok şey ve ben anlam veremiyordum çevreme, lay lay lom!

Deşiyorum beni, neydi neydi neydi zorum?

Sen ince ruhlu bir babaydın, ben ise vızıltı bir genç! Muhtemelen sıkıntı bendeydi, unuttuğuma göre, kesin! Şimdi bakıyorum bana, nerde bir halt yediysem, unutmuşum. Bak böyle böyle yapmıştın, dediklerinde, yok canım, o ben değilimdir, diyorum baba.

Sen haklıydın baba, ben aval!

Ş.Y.