Destanın çocukları

Çamurun içinde yatıyor.
Alnına denk gelmiş kahpe kurşun!
Kınalı avuçları kirli,
Üstü kirli,
Hırpalanmış giysisi.
Kaldırın üşüyor.
Bari yattığı yer sıcak olsun.
Sarsın onu toprak!
Yorgan misali.
Isıtsın körpe bedenini.
Karıncalar mesken tutmuş
Süt kokusundan arınmayan
Gül yüzünü,
Göz ucunu.
Bu kadar mı erken yakalar?
Ölüm.
Anasının kuzusu…
Alın yazısı...
Korkusu...
Şaşkınlığı...
Bir dudak ayrımı.

Hayata dair ne yaşamıştı ki!
Senin topun oldu mu?
Çafçaflı, çıtalı bir uçurtman oldu mu?
Senin yavuklun oldu mu?
İpek saçlım.
Bir kız mendil mi vermişti?
Koynunda kana mı bulandı?
Bembeyaz mendil.
Bedenin gibi.
Yoksa mektup mu vermişti?
Gördüğün ilk güzellik sana.
Anacığının mektubunun içine
Sarıvermiştin belki.
İkisi yan yana olsunlar diye.
Belki de ne mektup ne de mendil
Alacak fırsatın hiç olmamıştı.
Sokaktan geçerken bir kez
Görebilmiştin sadece belki.
Sevdiğini söyleyecek zamanın hiç olmamıştı.
Bir gülüşüyle ya da kaçamak bir bakışıyla
Yetinmiştin sadece belki.
Belki de sevdiğin hiç olmamıştı.
Bu kadar mı erken yakalar?
Ölüm.
Anasının kuzusu...
Alın yazısı...
Sevdası...
Katrana boyanmış
Kumral saçları.

Gece yattığında nelerin
Hayalini kurardın kim bilir?
Belki de hayal kurmaya
Hiç fırsatın olmamıştı.
En güzel hülyalarını
Görmeden.
Düştün toprağa.
Bir metrekareye düşen
6000 kahpe kurşun yağmurundan
Bedenine dolan
3000 kör kurşun!!!
Bu kadar erken mi yakalar?
Ölüm.
Anasının kuzusu…
Alın yazısı…
Korkusu…
Şaşkınlığı…
Bir dudak ayrımı…

Ama öyle bir zafer bıraktın ki!
İnsanın göğsünü kabartan.
Çoşturan her defasında.
Övünülecek bir tarihle
Şereflendirdin ulusunu.

Anasının kınalı kuzusu
İpek saçlısı
Mahsun bakışlısı
Delikanlısı
On dört yaşında
Toprak anasının
Koynunda yatıyor.

Uyu!
Göremediğin düşlerin
En güzelini...
Gör!
Yaşayamadığın günlerin
En mutlusunu...
Yaşa!
Öpemediğin kır çiçeğinin
En kokulusunu...
Öp!

Ağıtlarda,
Türkülerde,
Şiirlerde,
Kitaplarda,
Gönüllerde,
Var olacaksın.

Fatma Tezcan

BLOGNOT: Çanakkale zaferi ve Çanakkale şehitlerine ithafen yazılmıştır.