DEÜ Sosyal Sorumluluk Topluluğu can dostlarımızı yalnız bırakmadı

2011 yılından beri faaliyet gösteren Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Sorumluluk Topluluğu, gerçekleştirdiği projelerine bir yenisini daha ekledi. 13 Aralık Cumartesi günü Dikili-Çandarlı Barınağı’na yaptığı ziyaretle sevgiye muhtaç hayvanlarla bir araya gelen topluluk üyeleri, barınaktaki hayvanlara mama desteği sağladı.

 

Üç yılı aşkın bir süredir soysal sorumluluk projelerine imza atan Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Sorumluluk Topluluğu, Dikili-Çandarlı Hayvan Barınağı’na yaptığı ziyaretle yardıma muhtaç dostlarımıza ihtiyaç duydukları malzemeleri teslim etti. Üniversitede başlatılan bir kampanyayla can dostlarımız için mama toplayan topluluk üyeleri, kampanya sonucu toplanan mamalarla Dikili-Çandarlı Barınağı’na ulaştı. Projeyle ilgili açıklama yapan topluluk üyeleri, kampanyaya öğrencilerden, öğretmenlere ve esnaflara kadar birçok kişinin destek verdiğini ifade etti ve şunlara değindi;

 

“Senenin başında sevgili hayvan dostlarımıza yapmak istediğimiz yardımı düzenlemeye çalışıp duruyorduk. Bir şeyler yapmalıydık ve karşımıza birçok hayvan sever dostumuz çıktı. Bizi yönlendirdiler ve Dikili-Çandarlı Barınağı’nı keşfettik. Çandarlı Barınağı küçük ama yüreği kocaman bir aile tarafından kurulmuş ve gönüllülük esası ile yürüyen bir barınak. Ne kadar desteğe ihtiyaçları olduğunu gördüğümüz anda okulda bir kampanya başlattık. Sevgili öğrenci arkadaşlarımızdan mama desteği bekledik. Ne mutlu ki okulumuzda ki arkadaşlarımız, öğretmenlerimiz hatta civardaki esnaf, duyarlılıklarını göstererek bu yolda bizlere destek oldular. Ve biz tahminimizden bile daha fazla yardımı Çandarlı Barınağındaki minik patilere toplayabildik.

 

“PAHA BİÇİLEMEZ BİR HAZ”

 

13 Aralık günü toplanan mamaları barınağa götüren topluluk üyeleri, mamaları barınaktaki hayvanlara teslim ederken yaşadıkları duyguları şu şekilde ifade etti:

 

“Nihayet o büyük 13 Aralık günü geldi. Hepimiz heyecanla dolu yüreklerimizle Çandarlı'ya doğru yola koyulduk. Yol bizler için bir türlü geçmiyordu. Bir an önce minik dostlarımıza kavuşmak onları sevmek istiyorduk. Oraya vardığımızda o köpeklerin hissedip bizi karşıladığına eminim. Sevgiye aç olan yürekleri ile bizlere kuyruk sallıyorlardı. Mamalarımız ve tüm yardımlarımızı taşıyıp kulübeleri yerleştirdikten sonra o masum canlarla vakit geçirdik. Oynadık sevdik ve sevildik. Konuşmasalar da biz onların teşekkürlerini hissettik. Ve o teşekkürler, mamalar için değil onlara verdiğimiz sevgi ve değer içindi. Orada çoğu arkadaşımızın gözlerinin dolduğunu, barınağın kurucu ailesinin bizlere teşekkür dolu bakışlarını gördük. En çok da o yavrucukların gözlerindeki mutluluk… İşte bu paha biçilemez bir hazdı bizler için''