Devam ediyorum ama nasıl...

Islat da vur ki izi çıkmasın. Ya da izi saklı kalsın içinde. Cesurca veya yalandan söylenmiş sözlerle işitilenler içimde, yürüyorum ama nasıl... Yiyiyorum, içiyorum, uyuyorum ve hatta gülüyorum da nasıl... Kah görüyorum baktığım yerleri, şeyleri, kişileri; kah görmüyorum. Bir sokak köpeğine buruk gülümseyen gözlerim ve sinsice ilerleyen bir hastalık gibi yavaş yavaş içimde büyüyen boşlukla biz duruyoruz aynı yerlerimizde. Her an gidebilecek bir yürekle duruyoruz, fizik kanunlarına aykırı işte.

Ne hayatın hızına, ne yapmacık ifadelere, ne ödenmeyen borçlara kızamadan yaşıyorum ben. Kavgam kendimle, yüzleşmem ve mecalim de öyle. Bazen asık olan yüzüm kimsenin değil benim. Kimse yüzünden diyemeyen dilim de benim.

Sakatata ayrılmış yaşantımdan bir parçam. Ben sevmedim, istemedim. Bir kısmından iştah yaratan anılar yaptılar, bir kısmını da çöpe attılar. Böbreğim, ciğerim ve hatta kalbim olmuştu atamadıklarım. Onlar da hala içimdeler. Konuşuyorum, yazıyorum, çalışıyorum ve hatta başarıyorum da nasıl...

20.12.10...saat:18:45...