Deve rakı içseydi, ne güzel içerdi

Rakı kültürü hakkında epeyce okumuşluğum, bir miktar yazmışlığım, derinlemesine ilgi ve merakım, dost meclislerinde de ziyadesiyle bulunmuşluğum var. Uzmanı olduğumu kesinlikle iddia etmem ama hasbelkader usül erkan bilir, ehl-i dem ve ehl-i mey olduğumu düşünürüm.

Geçtiğimiz günlerde, Efe Rakı’nın yeni piyasaya sürdüğü bir ürünün tadımı ve tanıtımı esnasında, ülkemizin sayılı rakı üstatlarından bir zat-ı muhteremin açıklamaları vardı ki bu işin sonu yok, hala söylenebilecek, hala yazılabilecek ve öğrenecek şeyler var düşüncesini iliklerime kadar hissetmeme neden oldu.

Yemek, şarap ya da rakı tadımlarında ve her türlü degüstasyon esnasında beş duyu organının da kullanılması gerektiğini bilir ve buna inanırım. Hasbelkader de uygularım. Rakı tadımı yaparken ya da içerken de su ile karıştığında nasıl beyazladığı, rengi, bardaktan süzülüşü ve cam kenarında bıraktığı buğulu izi, tabi ki kalitesine göre verdiği harikulade anason kokusu, dilin arkasında, yanak çeperinde ve damakta ezilirken bıraktığı tadı, genzi ne şekilde yaktığı, boğazı ne ölçüde burduğu gibi pek çok parametre.

Ama üstat konuyu öyle bir yerden yakalamış ve ehlini öyle derinden tahrik ve tahrip ediyor ki pes dedim okuyunca. Rakı yudumunu alıp gırtlaktan boğaza gönderdiğimizde, oturduğumuz yerde hafif helezonik hareketler yapmalıymışız ki rakı boğaz yolunda çeperlere çarpsın ve kokusu en üst seviyede doruğa ulaşsın. Aşk olsun vallahi. Ne diyeyim ki sana ben üstat, aşk olsun.

Eski pirlerden biri karşısında gördüğü deveye bakarak iç geçirmiş ve şöyle demiş:

“<ı>Ulan şu deve rakı içseydi, bu eğri büğrü boyunla ne güzel rakı içerdi anasını satayım.”

Bir de deveye sormuşlarmış da, neden boynun eğri demişler. O da kaldırıp cevabı yapıştırmış sözümona, nerem doğru ki diye. Bilmezler ki bazı eğriliklerde çok isabetli doğruluklar vardır.

Söz bitti, afiyet olsun efendim. <ı>